ΟΛΟΙ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΕΝΑΝ ΜΙΚΡΟ ΗΡΩΑ!!!

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Ποτέ πιά φασισμός.

17 Νοέμβρη αύριο και οι μνήμες ακόμα μιά φορά ξυπνούν.
Παιδί εγώ τότε στα οκτώ, είχα επισκεφθεί μαζί με τους γονείς μου και τον αδελφό μου, την άρρωστη γιαγιά μας σε μιά ιδιωτική κλινική που νοσηλευόταν στην οδό Φερρών, ένα στενάκι κάθετο στην Πατησίων σχεδόν στο ύψος του Πολυτεχνείου.
Κάποια στιγμή ακούμε φωνές στην κλινική.
Κάποια νεαρά παιδιά παρακαλούσαν τους γιατρούς και τις νοσοκόμες να τους κρύψουν.
Δεν γνωρίζω αν το προσωπικό της κλινικής δέχτηκε, αλλά θυμάμαι καλά ότι η αστυνομία δεν δίστασε να ρίξει δακρυγόνα μέσα στην κλινική.
Τα μάτια όλων μας έτρεχαν ποτάμι και η αναπνοή μας ήταν σχεδόν αδύνατη.
Μας πήραν αλλόφρονες οι γονείς μας και μέσα στον χαμό που γινόταν έξω αρχίσαμε να τρέχουμε με κατεύθυνση το σπίτι μας στην Πλατεία Αττικής.
Σε κάποια στιγμή δεν αντέξαμε άλλο από την αποπνικτική ατμόσφαιρα και χωθήκαμε σε μιά πολυκατοικία.
Εκεί υπήρχαν κάποια νέα παιδιά που κυνηγημένα από την αστυνομία προσπαθούσαν να βρούν κρησφύγετο όπου μπορούσαν.
Βλέποντας εμάς τα πιτσιρίκια σε πολύ άσχημη κατάσταση, χτύπησαν μιά πόρτα ζητώντας λίγο νερό.
Μετά από λίγο μιά κυρία βγάζοντας μόνο το χέρι της από την πόρτα, μας προσέφερε μιά κανάτα νερό, καλή της ώρα.
Μας έδωσαν να πιούμε και να ρίξουμε λίγο στο πρόσωπο μας.
Αφού συνήλθαμε λίγο, τα παιδιά που κρύβονταν εκεί μας είπαν ότι ήταν πολύ επικίνδυνο να παραμείνουμε στην πολυκατοικία μαζί τους.
Ενας από αυτούς μας συνόδευσε μέχρι έξω, ελέγχοντας τον δρόμο και αφού βεβαιώθηκε ότι ήταν άδειος, μας έδωσε το πράσινο φώς να φύγουμε.
Οι γονείς μου τους ευχαρίστησαν θερμά και τους ρώτησαν αν ήθελαν να μας ακολουθήσουν στο σπίτι μας, πράγμα όμως που ευγενικά αρνήθηκαν αφού δεν ήθελαν να βάλουν σε κίνδυνο εμάς τα μικρά παιδιά.
Συνεχίσαμε λοιπόν το τρέξιμο μας, τέτοιο τρέξιμο από τον πατέρα μου και την μητέρα μου δεν είδα ποτέ μου, και καταφέραμε σε χρόνο ρεκόρ να φτάσουμε σπίτι μας.
Εκεί θυμάμαι τον πατέρα μου να ανοίγει το ραδιόφωνο και να το συντονίζει στον σταθμό του Πολυτεχνείου.
Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι φωνές της Δαμανάκη και του Παπαχρήστου.
Και τα τραγούδια του Θοδωράκη.
Μας βάλανε για ύπνο, αλλά οι γονείς μου πέρασαν όλο το βράδυ να ακούνε τις εξελίξεις.
Την επόμενη μέρα εγώ και ο πατέρας μου επισκεφθήκαμε και πάλι την γιαγιά μου στην κλινική της οδού Φερρών.
Ολη μέρα ακούγαμε τις ερπύστριες των τάνκς που βόλταραν κοντά στο Πολυτεχνείο, ενώ κάποια στιγμή ακούστηκε και μιά ριπή πολυβόλου.
Οπως έμαθε αργότερα ο πατερας μου σκότωσαν εν ψυχρώ έναν αλλοδαπό ο οποίος δεν κατάλαβε τι του είπαν και δεν σταμάτησε σε ένα μπλόκο για εξακρίβωση.
Αυτές είναι οι προσωπικές μου μνήμες από την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973.
Και είναι αυτές οι μνήμες μαζί με την θυσία τόσων νέων παιδιών που με κάνουν ακόμα και σήμερα να βροντοφωνάζω: "Ποτέ πιά φασισμός".
Ας είναι αιωνία η μνήμη των παιδιών που χάθηκαν σ'αυτόν τον αγώνα του Ελληνικού λαού ενάντια στον φασισμό.
Κι ας θυμόμαστε πάντα με σεβασμό την θυσία τους.

2 σχόλια:

Zorba the Greek είπε...

Ενδιαφέρον το προσωπικό στίγμα που έδωσες. Ο τίτλος του ποστ, ποτέ πιά φασισμός, είναι το σημαντικό μήνυμα που πρέπει να περάσει στο DNA των ανθρώπων.

theodore είπε...

@zorba the greek
Ακριβώς.
Κι αν ακόμα παρέλθουν μετά από χρόνια τα υπόλοιπα συνθήματα του Πολυτεχνείου,αυτό δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί.