Κατ'αρχάς να δηλώσω την συμπαράσταση μου στα δίκαια αιτήματα των αλλοδαπών εργατών γής στην Νέα Μανωλάδα Ηλείας.
Είναι χρέος μας ως αριστεροί να συμπαραστεκόμαστε στα θύματα της εκμετάλλευσης και της ασυδοσίας κάποιων ανήθικων συμπατριωτών μας.
Το μεροκάματο των 23,5 ευρώ,μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί.
Καταδικάζω επίσης τις πράξεις βίας κάποιων παραγωγών,οι οποίοι με την σύμπραξη Αλβανών τραμπούκων,επιτέθηκαν σε απεργούς εργάτες και σε μέλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ.
Κι εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Αλβανοί δεν ξεχνούν τις ιστορικές τους ρίζες.
Πάντα προσέφεραν τις...υπηρεσίες τους στον πιο καλοπληρωτή.
Και η Πελοπόνησος έχει πικρή εμπειρία στο παρελθόν από αυτές τις υπηρεσίες.
Τον τίτλο δανείστηκα από σχετικό άρθρο της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ,στο οποίο επιμελώς κρύβεται η εμπλοκή των Αλβανών κολαούζων.
Είναι χρέος μας ως αριστεροί να συμπαραστεκόμαστε στα θύματα της εκμετάλλευσης και της ασυδοσίας κάποιων ανήθικων συμπατριωτών μας.
Το μεροκάματο των 23,5 ευρώ,μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί.
Καταδικάζω επίσης τις πράξεις βίας κάποιων παραγωγών,οι οποίοι με την σύμπραξη Αλβανών τραμπούκων,επιτέθηκαν σε απεργούς εργάτες και σε μέλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ.
Κι εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Αλβανοί δεν ξεχνούν τις ιστορικές τους ρίζες.
Πάντα προσέφεραν τις...υπηρεσίες τους στον πιο καλοπληρωτή.
Και η Πελοπόνησος έχει πικρή εμπειρία στο παρελθόν από αυτές τις υπηρεσίες.
Τον τίτλο δανείστηκα από σχετικό άρθρο της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ,στο οποίο επιμελώς κρύβεται η εμπλοκή των Αλβανών κολαούζων.
1 σχόλιο:
diabaste kai ayto
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη
Ο «Ελεύθερος Τύπος» αποκάλυψε πριν λίγες μέρες τις «φράουλες της ντροπής».
Παραφράζοντας το παλαιό έργο του Τζών Στάϊνμπεργκ, «τα Σταφύλια της Οργής», που διεκτραγωδούσε τις άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες ζούσαν οι εσωτερικοί μετανάστες (από την Οκλαχόμα στην Καλιφόρνια) στη Μεγάλη Κρίση του Μεσοπολέμου.
Τότε που το αμερικανικό όνειρο είχε γίνει εφιάλτης…Οι σύγχρονες «φράουλες της ντροπής», εντοπίστηκαν στην ελληνική επαρχία. Και αφορούν λαθραίους (ή στα όρια την νομιμότητας) μετανάστες από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν.
Που δουλεύουν στις φραουλοφυτείες για λίγες δεκάδες ευρώ μεροκάματο. Τα μισά τα δίνουν για στέγη και τροφή. Τα άλλα μισά τους τα παίρνουν για «προστασία»…
Μέχρι πρόσφατα μας έμαθαν να «θεωρούμε ρατσιστές» αυτούς που ΔΕΝ θέλουν τους λαθρομετανάστες.
Τώρα διαπιστώνουμε ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Πραγματικά ρατσιστές – του χειρότερου είδους ρατσιστές, ακριβέστερα:
δουλέμποροι!
– είναι αυτοί που τους θέλουν και τους φέρνουν.
Κάθε χώρα προσπαθεί να ελέγξει τη λαθρομετανάστευση. Αυτό δεν είναι ρατσισμός.
Κάθε χώρα θεσπίζει όρους εισόδου, εργασίας και ασφάλισης των ξένων στην επικράτειά της.
Γιατί το κάνει αυτό;
Όχι, βέβαια, για ρατσιστικούς λόγους.
Αλλά γιατί καμιά χώρα δεν αντέχει απεριόριστο αριθμό ξένων, χωρίς να κινδυνεύσει η Δημόσια Τάξη, οι δημόσιες υπηρεσίες γενικότερα - η Υγεία, η Εκπαίδευση - αλλά και η κοινωνική συνοχή. Άλλωστε, πρώτοι οι νόμιμοι μετανάστες απαιτούν να ελεγχθούν οι «λαθραίοι».
Οι νόμιμοι, στη μεγάλη πλειονότητά τους αναμιγνύονται με τους ντόπιους και «ενσωματώνονται» στην κοινωνία.
Πολύ συχνά την εμπλουτίζουν, πολιτιστικά, δημογραφικά, κοινωνικά και οικονομικά.
Αλλά οι «λαθραίοι» δύσκολα ενσωματώνονται, ενώ δημιουργούν αρνητικά στερεότυπα που αμαυρώνουν την εικόνα των νόμιμων μεταναστών.
Ποιοι θέλουν τους λαθρομετανάστες.
Μόνον εκείνοι που εκμεταλλεύονται τη δεινή θέση τους.
Τους δίνουν μεροκάματο πείνας.
Τους μοιράζουν ψίχουλα με το ένα χέρι και τους τα παίρνουν με το άλλο.
Τους χρησιμοποιούν ως «εμπόρευμα» μιας χρήσεως.
Τους βάζουν σε εργοτάξια χωρίς προστατευτικά μέτρα.
Δεν τους αποζημιώνουν, αν πάθουν ατυχήματα.
Δεν τους ασφαλίζουν.
Δεν δίνουν αναφορά σε κανένα αν «χαθούν»…
Αυτοί είναι και ρατσιστές και δουλέμποροι!
Κι αν τολμήσει κανείς να διαμαρτυρηθεί τον στιγματίζουν ως «ρατσιστή».
Σε όλη την Ευρώπη η λαθρομετανάστευση θεωρείται «ασύμμετρος απειλή»!
Στην Ελλάδα, αν μιλήσουμε μας αποκαλούν «ρατσιστές».
Ποιοι;
Οι δουλέμποροι!
Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.
Οι έννοιες έχουν αντιστραφεί.
Ο Στάϊνπμπεκ πέρα από τα «Σταφύλια της Οργής» έγραψε κι ένα ακόμα αριστούργημα:
«Άνθρωποι και Ποντίκια».
Τώρα φαίνεται πως κοντεύουμε να ξεχάσουμε ποιοι είναι οι άνθρωποι.
Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε, όμως, ποια είναι τα «ποντίκια»…
Δημοσίευση σχολίου