| Η βία, τα δελτία τύπου και ο σοσιαλισμός | 21/06/2008 |
| Του Δημοσθένη ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ - ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Με αφορμή τις πυρόπληκτες κάλπες, την πολιτικά πρωτόγονη επίθεση στον Α. Μάνθο και την επικοινωνιακή διαχείριση-πολιτική αξιοποίηση αυτών και παρόμοιων γεγονότων, το "Kόμμα των Kουκουλοφόρων" (που, ως τέτοιο, σκαρφάλωσε από το 5 στο 15-και-κάτι τοις εκατό) δεν συζήτησε όσο χρειαζόταν περί βίας και αριστερής πολιτικής πρακτικής. Όταν πάλι αποπειράθηκε να το κάνει, τα έκανε χειρότερα -όπως επισημαίνει ο Γιώργος Κυρίτσης στο φύλλο της Κυριακής (15.6.2008)-, λες και ξεκινούσαμε από το μηδέν· αμήχανα, με μια μάλλον διαισθητική προσέγγιση των πραγμάτων, αφόρητο καθωσπρεπισμό και, κυρίως, αποϊδεολογικοποιημένα. Τα τελευταία χρόνια, είτε καίγεται το βιβλιοπωλείο του Γεωργιάδη στη Σόλωνος, είτε πέφτουν μολότοφ σε αστυνομικά τμήματα, είτε σπάνε τράπεζες σε μια πορεία, οι αντίπαλοί μας θεωρούν αυτονόητη υποχρέωσή μας να δηλώσουμε ότι καταδικάζουμε "τη Βία". Τα γεγονότα, βέβαια -το γνωρίζουν οι δημόσιοι κατήγοροί μας-, δεν μπορούν να ξεγίνουν με μια δήλωση. Τότε γιατί τόσο άγχος να μας "αποπροσανατολίσουν", που θα’ λεγε και το ΚΚΕ; Για να αποκατασταθούν πολιτικά οι "πληγέντες" (πρόσωπα ή θεσμοί) και να εδραιωθεί, στο πεδίο της ιδεολογίας, η άποψη πως μέσα στην κοινωνία ουδείς άλλος δικαιούται να ασκεί βία, παρά μόνο το κράτος που, σύμφωνα με το διάσημο ορισμό του Βέμπερ, κατέχει -από πού και για πόσο άραγε;- το μονοπώλιο της νόμιμης φυσικής βίας. Τα παραπάνω δεν φαίνονται πρωτότυπα (γιατί όντως δεν είναι), έχουν ωστόσο συνέπειες και θα έπρεπε να δεσμεύουν σε συγκεκριμένες πολιτικές στάσεις. Στο βαθμό που αυτό δε συμβαίνει, θα πρέπει να κουβεντιάσουμε και πάλι για τα αυτονόητα: Πρώτον, ότι δεν είναι δουλειά δική μας ο σχολιασμός "επεισοδίων", αλλά ενός συγκεκριμένου είδους "δημοσιογραφίας", που δεν είναι και καθόλου του γούστου μας. Δεύτερον, ότι η εξίσωση της κινηματικής με τη συμβολική και φυσική κρατική βία είναι ανεπίτρεπτη για την Αριστερά: ακόμα κι όταν η πρώτη είναι τυφλά "αντικρατική", αυτοκαταστροφική και αναντίστοιχη με αυτό που δηλώνει πως υπερασπίζεται, έχει άλλη πολιτική προέλευση και στόχευση, συνεπώς άλλο αξιακό περιεχόμενο. Τρίτον, ότι είναι άλλο πράγμα να περιφρουρούμε τις επιλογές μας σε κάθε εκδήλωση όπου συμμετέχουμε και άλλο η αγωνία και η (δήθεν) υποχρέωσή μας να εξηγήσουμε πειστικά στα ΜΜΕ γιατί τα πράγματα "ξέφυγαν", γιατί δε δείραμε αυτόν που πέταξε πέτρα στα ΜΑΤ ή γιατί δεν αποδεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα τον αποκλεισμό μας από την Αστυνομία, τα καρκινογόνα χημικά και το ξύλο. Τέταρτον, ότι δεν είμαστε πολιτικά ηγεμονικοί όταν ψάχνουμε την καλύτερη απάντηση για τα πιεστικά ερωτήματα των άλλων, αλλά όταν υποχρεώνουμε τους άλλους να απαντήσουν στα δικά μας ερωτήματα. Εφ' όσον κανείς δεν μπορεί να τα κάνει όλα ταυτόχρονα και το ίδιο καλά, πρέπει πρώτα να πείσουμε το διπλανό μας για την ανάγκη να ανατραπεί ο νόμος-πλαίσιο, η ιδιωτικοποίηση, κ.ο.κ, κι ύστερα να δούμε τι θα πούμε στα ΜΜΕ αν μας παρουσιάσουν ως ημιάγριους. Έτσι, το κίνημα του 2006-7 πήρε εγκαίρως απόφαση ότι δεν μπορεί να επηρεάσει αυτούς που στήνουν ένα δελτίο ειδήσεων και επέλεξε να ρίξει αλλού το βάρος. Μάλλον καλά τα κατάφερε. Θα πρέπει να κουβεντιάσουμε και για κάτι ακόμα:ότι δε θεωρούμε καθόλου αυτονόητη και αιώνια τη "νομιμότητα" γενικώς, ούτε πιστεύουμε πως "η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων", ιδίως σε εποχές που τα κράτη διεκδικούν και επιβεβαιώνουν το "δικαίωμά" τους στην ελεύθερη καταστολή, χωρίς η αντιπροσωπευτική δημοκρατία να τα περιορίζει ιδιαιτέρως. Αντίθετα, γνωρίζοντας ότι "ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δε θα είναι ένα απλό ειρηνικό πέρασμα", καταλαβαίνουμε ότι για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα απαιτούνται συγκεκριμένα "ποσά" βίας, υποστηρίξιμα τουλάχιστον στα τμήματα της κοινωνίας που μας ενδιαφέρουν προνομιακά· "ποσά" που αντιστοιχούν στην υπόθεση που υπερασπιζόμαστε και που λειτουργούν απελευθερωτικά για τους κυριαρχούμενους, αναδεικνύοντάς μας ταυτόχρονα ως παραδειγματική και ηθική δύναμη. Τέτοια δύναμη, βεβαίως, δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ αν οι πολιτικές μας παρεμβάσεις εξαντλούνται σε δελτία τύπου. Από την εφημερίδα ΑΥΓΗ,επίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ,φύλλο 21/6/2008. | |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου