ΠΑΝΔΩΡΑ ΚΑΙ ΚΑΠΛΑΝΙ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ.

Χα,χα,χα,εντάξει βρε παιδιά μας πείσατε.

Είμαστε ρατσιστές του κερατά,εθνικιστές,παλιάνθρωποι και μισούμε όλους τους αλλοδαπούς.

Αλλά τουλάχιστον γίνετε λίγο πιο πρωτότυποι.

Αντιγράφω από την σημερινή στήλη της Πανδώρας στο Βήμα:

Αληθινή ιστορία. Συνέβη το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στο λεωφορείο που περνά από την οδό Παπαδιαμαντοπούλου με τελικό προορισμό το Γαλάτσι.

Εριστική κυρία μπαίνει στο λεωφορείο και κατευθύνεται στο μόνο κενό κάθισμα, ζητώντας επιτακτικά και προσβλητικά από τον μαύρο που είναι καθισμένος δίπλα να κάνει πιο πέρα για να καθήσει.

Τα επόμενα πέντε λεπτά η εριστική κυρία, καθισμένη δίπλα στον μαύρο, μονολογεί δυνατά κατά αλλογλώσσων, ξένων και μαύρων, που, ως γνωστόν, με την παρουσία τους εδώ απειλούν την καθαρότητα του ελληνικού DΝΑ.

Κανείς δεν της δίνει σημασία. Επειτα από μερικές στάσεις μπαίνει στο λεωφορείο ελεγκτής εισιτηρίων. Οταν έχει πλησιάσει αρκετά, η κυρία βγάζει το εισιτήριό της ώστε να είναι έτοιμη. Τότε ο μαύρος, σε μια στιγμή όπου οι περισσότεροι δεν τον προσέχουν, κινείται αστραπιαία: αρπάζει το εισιτήριο της κυρίας και το τρώει!

Η εριστική κυρία μένει για λίγο αποσβολωμένη, ώσπου να αρχίσει να φωνάζει και να διαμαρτύρεται. Φυσικά, ο ελεγκτής δεν πείθεται από τον ισχυρισμό: «Εδώ το είχα,αλλά το βούτηξε ο μαύρος και το έφαγε».

Η θέση της κυρίας γίνεται ακόμη χειρότερη, επειδή μια παρέα πιτσιρικάδες, που στέκονται όρθιοι κοντά στην κυρία και στον μαύρο, παίρνουν το μέρος του μαύρου, καθώς η κυρία τούς έχει σπάσει τα νεύρα εδώ και ώρα με τη ρατσιστική της νεύρωση.

Στο σημείο αυτό σταματά η εξιστόρηση. Ο φίλος που παρακολούθησε τη σκηνή και μου την περιέγραψε έπρεπε να κατεβεί. Τελευταίο πράγμα που άκουσε, προτού κλείσει πίσω του η πόρτα του λεωφορείου, ήταν οι υστερικές κραυγές της κυρίας...

Ας δούμε τώρα τι είχε δημοσιεύσει ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γκαζμέντ Καπλάνι στο blog του στις 6 Φεβρουαρίου 2008.

Μου το'φαγε ο Μαύρος!!! (από ανώνυμο κείμενο που έφθασε στο e-mail μου)

Προχθές απόγευμα, μέσα στο λεωφορείο, κάπου στην Αθήνα...

Νεκρική σιγή αν και γεμάτο από κόσμο, μεταφέρει τους ταλαιπωρημένους από τη δουλειά Αθηναίους, αργά. Το ψιλόβροχο και τα κορναρίσματα, μάλλον χαλάνε τη διάθεση ασυνείδητα. Θέσεις πιασμένες, άνθρωποι όρθιοι, κουβέντα καμία.

Η όρθια ηλικιωμένη κυρία με το πλατινέ μαλλί και το ζωγραφισμένο από ρυτίδες και μπογιά πρόσωπο, παίρνει την απόφαση να εκδηλώσει τον αγενή και ρατσιστικό μονόλογο της. Δέκτης της ακραίας συμπεριφοράς της, ένας μετανάστης (πιθανότατα από τη Νιγηρία, κρίνοντας από το βαθύ σκούρο χρώμα του) του οποίου το δεύτερο «λάθος» -το πρώτο ήταν που ήρθε στην Ελλάδα- ήταν ότι είχε θέση και καθόταν.

Με ένα «κόσμιο» λοιπόν τρόπο, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, του απευθύνει το λόγο.-Σήκω να κάτσω!-...-Ε, βέβαια! Αφού σας μαζέψαμε όλους εδώ, εμείς φταίμε!-...-Κάνεις πως δεν ακούς? Τι δουλειά έχεις εδώ? Γέμισε ο τόπος από μαύρους και Αλβανούς! Σα δε ντρέπεστε λέω 'γω!-...

Είναι προφανές ότι η αδιαφορία που εισπράττει από τον Αφρικανό επιβάτη την εξοργίζει περισσότερο. Ο κόσμος παραμένει αδιάφορος μπροστά στη σκηνή και μόνο κάτι ψίθυροι από κάποιους που σχολιάζουν το παραλήρημα της, προδίδουν μια ανεπαίσθητη αντίδραση.

Ξαφνικά μια θέση αδειάζει ως δια μαγείας, η οποία τυχαίνει να είναι αυτή δίπλα από τον αλλοδαπό φίλο μας! Χωρίς δεύτερη σκέψη η ηλικιωμένη κυρία κάθεται ακριβώς δίπλα του και συνεχίζει ακάθεκτη να τον κοσμεί με διάφορα προσβλητικά επίθετα. Εκείνος δεν της δίνει καμιά απολύτως σημασία και την αφήνει να εκτίθεται με τον πιο απλό τρόπο. Το γεγονός στο σημείο αυτό παίρνει μία εντελώς αναπάντεχη εξέλιξη και του προσδίδει άλλο ενδιαφέρον. Δύο ελεγκτές που ανεβαίνουν στο «ξεχωριστό» αυτό λεωφορείο θα γίνουν άθελα τους πρωταγωνιστές και αυτοί, στην περίεργη -ως προς την κατάληξη της- αυτή ιστορία.-

Τα εισιτήρια σας παρακαλώ.Μια κλασσική φράση που γεμίζει με άγχος τους λαθρεπιβάτες και κάνει τους υπόλοιπους να βάζουν το χέρι στη τσέπη τους, ψάχνοντας το «μαγικό χαρτάκι» που θα τους γλιτώσει από το να γίνουν το επίκεντρο στα μάτια των υπολοίπων.

Οι ελεγκτές ξεκινούν τη δουλειά τους από τα δύο άκρα του οχήματος, δίνοντας χρόνο στους επιβάτες που κάθονται στη μέση να βρουν με την ησυχία τους το εισιτήριο ή να σκεφτούν μια καλή δικαιολογία (για αυτούς που δεν έχουν).

Κάπου εκεί κάθονται και οι πρωταγωνιστές μας. Η ηλικιωμένη κυρία βγάζει με μιας το εισιτήριο από την άσχημη δερμάτινη τσάντα της και το κρατάει ψηλά λες και έκανε καμιά τρομερή ανακάλυψη! Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο ακίνητος και αμίλητος -μέχρι εκείνη τη στιγμή- αλλοδαπός πρωταγωνιστής μας, βουτάει αστραπιαία το εισιτήριο της και το τρώει! Όλοι κοιτούν με έκπληξη αλλά και κρυφή ικανοποίηση.

Ο επόμενος διάλογος μεταξύ του ελεγκτή και της κυρίας είναι όλα τα λεφτά.-Το εισιτήριο σας παρακαλώ.-Μου το'φαγε ο Μαύρος!!! (με λυγμούς)Κάπου εδώ ο κόσμος ξεσπάει σε γέλια, ο ελεγκτής την περνάει για τρελή και το πρόστιμο πλέον έχει γραφτεί στο μπλοκάκι του...

Αναρτήθηκε από Gazmend Kapllani στις 1:10 μμ

Είπαμε βρε παιδιά να μας περνάτε για υπανάπτυκτους,ρατσιστές,εθνικιστές,αλλά μην μας θεωρείτε και τόσο κουτούς.

Κρίμα τους μισθούς σας δηλαδή.

Ημαρτον πιά.

Υ.Γ. Τελικά στην Αθήνα απ' ότι φαίνεται όλοι οι έγχρωμοι τρώνε τα εισιτήρια των αγενών κυριών.Γι΄αυτό κυρίες μου προσέχτε τους τρόπους σας και αποφύγετε ρατσιστικά σχόλια.

Πρώτον θα σας πιάσει ο ελεγκτής ως τσαμπατζήδες και δεύτερον ποιός σας ξεπλένει από τον Γκαζμέντ και την Πανδώρα.Ανέκδοτο θα γίνετε.

Αν και στην προκειμένη περίπτωση,μάλλον γίνανε οι ίδιοι.

Τα σχετικά links:

http://www.tovimadaily.gr/Article.aspx?d=20080417&nid=8219973

http://gazikapllani.blogspot.com/2008/02/e-mail.html

update

Μετά από πληροφορίες του φίλου συνιστολόγου http://maroulakos.blogspot.com/ ανακαλύψαμε ότι η "αληθινή" ιστορία της ρατσιστικής συμπεριφοράς της γηραιάς κυρίας στο λεωφορείο του Γαλατσίου (χα,χα η κοιλιά μου),είχε προφητικά γυριστεί σε ταινία μικρού μήκους,15 ολόκληρα χρόνια πρίν από τον Γερμανό σκηνοθέτη Pepe Danquart,με τον τίτλο Schwarzfahrer.

Μπορείτε να την παρακολουθήσετε ολόκληρη στο παρακάτω link.

http://video.google.com/videoplay?docid=2103841859203199562

Φαίνεται ότι τελικά αντί να αντιγράψει το σινεμά την ζωή,στην περίπτωση του Καπλάνι και της Πανδώρας η ζωή αντιγράφει το σινεμά.

Αλήθεια η ΕΣΗΕΑ έχει να πεί τίποτα γι' αυτού του είδους την δημοσιογραφία;