Τα ασημικά της οικογένειας
Γράφει ο Κώστας Ράπτης - 26/09/2007
ΕκτύπωσηE-mail Δείτε Ακούστε
"Αμερικανισμοί" αλλά και βαλκανική προσήλωση στην δύναμη του επωνύμου.
Λένε ότι στις παντός είδους δυναστείες, η τρίτη γενεά είναι η μοιραία, αυτή που κατασπαταλά το όποιο κεφάλαιο συσσώρευσαν οι δύο προηγούμενες. Φαίνεται πως ούτε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποτελεί εξαίρεση.
Με την πολυσυζητημένη ήδη εμφάνισή του ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του ο κ. Παπανδρέου επιβεβαίωσε τρία στοιχεία:
Πρώτον, ότι επιμένει να αντιλαμβάνεται την πολιτική στη βάση των «φαεινών ιδεών», που εκτοξεύονται με την ίδια ευκολία με την οποία κατόπιν αποσύρονται. Το γιατί ο ενθουσιασμός του brainstorming που επικρατεί στο περιβάλλον του κ. Παπανδρέου δεν βρίσκει αντίστοιχη ανταπόκριση στο κοινωνικό σώμα και γιατί δεν προκαλεί στον κομματικό οργανισμό άλλο αίσθημα από αυτού του ανερμάτιστου, ερμηνεύεται μάλλον εύκολα.
Θύελλα για την ψήφο εμπιστοσύνης στο ΠΑΣΟΚ
Μπερδεμένοι ντελβέδες
Δεύτερον, ότι ο κ. Παπανδρέου αντιμετωπίζει τους συνεργάτες του ως αναλώσιμους και με ταχεία ημερομηνία λήξεως. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε το προηγούμενο τόσων “διαττόντων αστέρων” με άδοξη κατάληξη (Πολεμαρχάκις, Γεννηματά, Ξενογιαννακοπούλου κ.ο.κ.), την συνήθεια να συγχέεται η διαδικασία της συγκρότησης ψηφοδελτίων με αυτήν του κάστινγκ, αλλά και τον σημερινό απόλυτο αιφνιδιασμό ανθρώπων που είχαν εκτεθεί στο πλευρό του και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις επιπτώσεις μίας επιλογής η οποία ελήφθη ερήμην τους;
Τρίτον, ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αισθάνεται τόσο large, ώστε κανενός είδους πλαίσιο να μην μπορεί να τον χωρέσει. Ο Γ. Παπανδρέου αισθάνεται ότι κανένα πλαίσιο δεν τον χωρά
Ήδη από την στιγμή της “στέψης” του, μέσα από μία αμφιλεγόμενη διαδικασία, στην αρχηγία του Κινήματος και μέχρι τη σημερινή απόπειρά του να ανατρέψει την ομόφωνη απόφαση που έλαβε την περασμένη εβδομάδα το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ για τη διαδικασία και το χρονοδιάγραμμα (επαν)εκλογής προέδρου, η ροπή του αυτή επιβεβαιώνεται πολλαπλά. Σύμφωνα με τη λογική αυτή, δεν υπάρχει άλλο πάγιο σημείο αναφοράς για το κόμμα παρά το Πρόσωπο του Ηγέτη του, το όραμά του, ακόμη και οι ψυχολογικές του διακυμάνσεις όταν αισθάνεται, καλή ώρα, ότι “χρειάζεται μία επιβεβαίωση”.
Πρόκειται για έναν μεταμοντέρνο συνδυασμό “αμερικανισμών” (σαν τη λατρεία του εφήμερου νέου προϊόντος και τη διαρκή ροή ρηχών καινοτομιών) με άκρως βαλκανικά χαρακτηριστικά, σαν τη δυσπιστία σε οποιονδήποτε θεσμό έξω από την αλληλεγγύη της Οικογένειας. Διότι, βέβαια, τίποτε άλλο δεν δικαιολογεί την τάση του κ. Παπανδρέου να υπερβαίνει και να περιφρονεί οποιοδήποτε θεσμοθετημένο κανόνα και όριο, παρά το επώνυμό του.
Μπορούμε να παραβλέψουμε προς στιγμήν τις χαριτωμένες στιγμές του τελευταίου εσωκομματικού επεισοδίου του ΠΑΣΟΚ, σαν την αντίδραση του Κώστα Σημίτη (προτύπου προφανώς του Γ. Παπανδρέου σε ότι αφορά τη δημιουργία τετελεσμένων μέσω της Κοινοβουλευτικής Ομάδας), ο οποίος στηλίτευσε την… ταξινόμηση των στελεχών σε κατηγορίες και υπεραμύνθηκε της δυνατότητας των βουλευτών να τοποθετηθούν ελεύθεροι από εκβιασμούς (τύπου Συνεδρίου του ’96, θα προσθέταμε). Μπορούμε επίσης να απολαύσουμε άφωνοι τη δήλωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος με την μεγάλη του πείρα ως Πολιτικός και Πατέρας απεφάνθη: "Το είχα πει ότι το παιδί δεν κάνει για αρχηγός"...
Το ζήτημα είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου “έβγαλε τα γάντια του”, αφού αν διαβάσουμε προσεκτικά την ομιλία του προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα, η εκλογική ήττα της 16ης Σεπτεμβρίου οφείλεται στην έως τώρα επιλογή του “να μην υπάρξουν μετωπικές συγκρούσεις” , “να μην βάλει βαθιά το μαχαίρι”, “να προχωρήσει σε βελούδινες αλλαγές που θα συνιστούσαν μια θετική υπέρβαση χωρίς αναταράξεις”, “να αποδεχθεί στρογγυλοποίηση των θέσεων του κόμματος και προσφυγή σε μέσους όρους”. Πρόκειται σαφώς για μία επιλογή ρήξης, που δεν διαφέρει πολύ από την κίνηση του απατημένου να χαρακώσει τη “σκορδόπιστη”, προκειμένου να έχει τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι αυτή δεν θα ξαναπάει με άλλον.
Οι εγκρατείς στη Λακανική Ψυχανάλυση θα είχαν ίσως πολλά να μας πούν σχετικά με τον ρόλο του "Ονόματος του Πατέρα" και της "Επιθυμίας της Μητέρας" στη συγκρότηση του Υποκειμένου. Εμείς πάλι, ως ενδιαφερόμενοι απλώς για τα όσα η κρίση του ΠΑΣΟΚ σηματοδοτεί για το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό, δεν μπορούμε παρά να βυθισθούμε σε βαθιά περίσκεψη, βλέποντας ένα μεγάλο κόμμα να αντιμετωπίζεται σαν “τα ασημικά της οικογένειας”, που δεν θα αφεθούν ποτέ στα χέρια των παρείσακτων
Το άρθρο προέρχεται από skai.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου