Το ευρώ από σύμβολο ενότητας, φορέας διάλυσης.

Με την Ευρώπη συνολικά να μπαίνει σε ύφεση το 2012 και με την κρίση να αναζωπυρώνεται αυτή τη φορά έχοντας σαν επίκεντρο την Ισπανία (βλ. επιτόκιο δανεισμού εκ νέου στο 6%) και την Ιταλία (όπου η αίγλη του Μόντι ως δήθεν θαυματοποιού αρχίζει να ξεθωριάζει), το ερώτημα για το μέλλον και τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης, (ΕΖ), ξανάρχεται επιτακτικά στο προσκήνιο. Από τότε που ξέσπασε η κρίση, πήρε αρκετό καιρό ώστε τουλάχιστον οι οικονομολόγοι ν’ αντιληφθούν ότι το πρόβλημα ήταν δομικό και σύμφυτο με την αρχιτεκτονική του ίδιου του ευρώ το οποίο ήταν φτιαγμένο έτσι ώστε να παράγει ελλείμματα στην περιφέρεια και πλεονάσματα στο κέντρο. Έτσι, ένα μέρος της προβληματικής λογικό ήταν να κατευθυνθεί πίσω στο χρόνο και να διερευνήσει εκ νέου τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε και προωθήθηκε η ιδέα της νομισματικής ενοποίησης. Όπως επίσης και να εξετάσει κάτω από νέο πρίσμα τις αντιρρήσεις και τους ενδοιασμούς που είχαν τότε διατυπωθεί, αλλά όπως φαίνεται, στην πορεία αγνοήθηκαν.

Για να ερμηνεύσουμε τις ατέλειες της ΕΖ, που ήρθαν στην επιφάνεια με την κρίση, θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε ότι η δημιουργία της ήταν πρωτίστως πολιτικό, παρά οικονομικό εγχείρημα. Ικανοποιούσε το αίτημα για ευρωπαϊκή ενότητα με σκοπό ν’ αποτραπούν μελλοντικές καταστροφές και να δοθεί ένα τέλος στην πάλη για κυριαρχία ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία. Ο Τσόρτσιλ δήλωνε τον Σεπτέμβριο του 1946 ότι ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης ήταν απόλυτα απαραίτητο για ν’ αποτραπούν νέοι πόλεμοι. Από τα μέσα δε της δεκαετίας του ’50, οι ευρωπαίοι ηγέτες είχαν συνειδητοποιήσει ότι η πολιτική ένωση για να επιτευχθεί, θα έπρεπε πρώτα να περάσει από την οικονομική.

Επίσης είναι γνωστό ότι η εγκατάλειψη του μάρκου και η υποστήριξη του κοινού νομίσματος από τη διστακτική Γερμανία έγινε με αντάλλαγμα την υποστήριξη της επανένωσης με την πρώην Ανατολική από τη Γαλλία. Το εγχείρημα του ευρώ, μιας νομισματικής ένωσης με τόσο διαφορετικές οικονομίες ήταν περισσότερο, θα λέγαμε, ρομαντικό, παρά βασιζόταν σε στερεή οικονομική βάση. Λίγες ήταν οι χώρες που ικανοποιούσαν τα κριτήρια σύγκλισης, οι περισσότερες εισήλθαν με τη βοήθεια λογιστικών τεχνασμάτων, για παράδειγμα εκτός από την Ελλάδα, ήταν και η Ιταλία, η Ισπανία και το Βέλγιο, ενώ αποπειράθηκε να βάλει χέρι στα στατιστικά της και η ίδια η Γερμανία, ενέργεια που απετράπη μετά από δυναμική παρέμβαση της Bundesbank. Αλλά και τα κριτήρια σύγκλισης που επικράτησαν, με συνεχείς διαφωνίες και μακροχρόνιες διαμάχες, ήταν το ελάχιστο δυνατόν που επιβίωσε από το αρχικό σχέδιο, όπου προτεραιότητα δινόταν στην πολιτική και δημοσιονομική σύγκλιση, κάτι όμως, που, όπως είχαν επίγνωση, δύσκολα θα γινόταν αποδεκτό από εθνικά κυρίαρχα κράτη. Ο δε Romano Pronti, το 2002 χαρακτήρισε το σύμφωνο σταθερότητας με μια μόνο λέξη: «Ηλίθιο».

Το ότι η ΕΖ επιβίωσε για μια δεκαετία ήταν περισσότερο θέμα τύχης και διεθνών συγκυριών. Από τη σύλληψή της ακόμα υπέφερε από πολλά μειονεκτήματα και δομικά ελαττώματα, όπου οι πολιτικοί παράγοντες είχαν παραμερίσει τις οικονομικές ανησυχίες. Η ΟΝΕ αφ’ ενός ουδέποτε εκπλήρωνε τις προϋποθέσεις μιας Βέλτιστης Νομισματικής Ζώνης, και αφ’ ετέρου η ίδια η θεωρία είχε συναντήσει πολλές αμφισβητήσεις για ένα σωρό λόγους. Οι προϋποθέσεις που δεν ικανοποιήθηκαν ήταν η πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση, η κινητικότητα του εργατικού δυναμικού και η ευελιξία μισθών και τιμών. Απλά, στα χνάρια της θεωρίας της αοράτου χειρός, οι πολιτικοί πίστευαν ότι αρκούσε ένα κοινό νόμισμα για να φέρει από μόνο του και όλα τα υπόλοιπα. Δεν ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα.

Σήμερα, κρίνοντας τη βιωσιμότητα της ΟΝΕ με βάση οικονομικά κριτήρια παραβλέπουμε το γεγονός ότι το ευρώ ήταν πάνω απ’ όλα ένα πολιτικό εγχείρημα με κύριο στόχο τον περιορισμό και τον έλεγχο της Γερμανίας. Αυτό απετέλεσε και τον πυρήνα της Γαλλικής, αλλά και της Βρετανικής ευρωπαϊκής πολικής, αν και η δεύτερη, μετά τη Θάτσερ, αρνήθηκε να συμμετάσχει λόγω των διαρθρωτικών προβλημάτων τα οποία είχε εξ αρχής διαβλέψει.

Παρά τις οικονομικές δυσκολίες που παρουσιάζονται τα δυο τελευταία χρόνια, μια διάλυση της ΕΖ θα ισοδυναμούσε με την αποτυχία ολόκληρης της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής πολιτικής, κάτι που γίνεται αντιληπτό μόνο κοιτάζοντας το εγχείρημα στην ιστορική του προοπτική. Παρ’ όλο τον εντεινόμενο ηγεμονισμό της Γερμανίας, η Μέρκελ, σαν τέκνο του Κολ, θα πρέπει να έχει επίγνωση των πολιτικών σκοπιμοτήτων που επενδύθηκαν στο ευρώ, και βασικά θα πρέπει να ήταν ειλικρινής όταν σε διάφορους πρόσφατους χρόνους δήλωνε πίστη στην πάση θυσία διατήρηση του ευρωπαϊκού project. Όμως, οι προθέσεις της, αν ερμηνεύονται σωστά, έρχονται σε αντίθεση με τις πολιτικές λιτότητας που απαιτεί από το σύνολο σχεδόν των χωρών της ΕΖ, οι οποίες πέρα από την εμφανή αναποτελεσματικότητά τους στην επιτυχία της σύγκλισης, ενισχύουν τον ευρωσκεπτικισμό, τις φυγόκεντρες τάσεις, καθώς και τη δυσαρέσκεια των λαών, τόσο της περιφέρειας όσο και του κέντρου. Αν το σκεπτικό της δημιουργίας του ευρώ ήταν η απομάκρυνση του κινδύνου των ενδο-ευρωπαϊκών συγκρούσεων, η σημερινή πολιτική τείνει να τον επαναφέρει.

Στη συγκυρία αυτή, ο μόνος που θα μπορούσε να σταθεί εξισορροπητικά απέναντι στη Γερμανία, θα ήταν η Γαλλία, αν η ίδια δεν βρισκόταν σε τροχιά πολιτικής και οικονομικής παρακμής. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, εκτός κι αν έρθουν τα πάνω-κάτω στη Γαλλία, η επιβίωση ή όχι της ΟΝΕ βρίσκεται εξ ολοκλήρου στα χέρια της Γερμανίας και ειδικά, στο κατά πόσον η Μέρκελ θα σταθμίσει την πολιτική της με βάση το πολιτικό συμφέρον της Γερμανίας, και όχι με βάση ένα στενό οικονομικό όφελος. Η απομόνωση της Γερμανίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο δεν θα ήταν κάτι που θα την συνέφερε μακροπρόθεσμα, ακόμα και αν παροδικά αναπλήρωνε τις εξαγωγές που θα έχανε εντός ΕΖ, με αυτές που θα κέρδισε εκτός αυτής, για παράδειγμα προς την Κίνα. Μια μονομερής αποχώρηση θα υπονόμευε την εξηντάχρονη φιλοευρωπαϊκή της πολιτική, στην οποία στήριζε την ταυτότητά της και από την οποία αντλούσε κύρος. Το ερώτημα είναι αν η Μέρκελ θα το τολμήσει, ανατρέποντας τη μέχρι τούδε τάξη πραγμάτων.

Το παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον της ευρωπαϊκής ένωσης περιγράφεται με εμπεριστατωμένο τρόπο στο βιβλίο «Το τέλος του ευρώ» του Johan van Overtveldt, εκδ. Μεταίχμιο.

ΠΗΓΗ: http://e-cynical.blogspot.com/

ΤΟ ΕΥΡΩ ΩΣ ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΖΙΝΟ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ

του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Oι κυρίαρχες δυνάμεις του δικομματισμού και οι τροϊκανοί επικυρίαρχοι σύρθηκαν σε εκλογές με το φόβο του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι. Αντιλαμβάνονται ότι η προσωρινή άπνοια του λαϊκού κινήματος είναι μόνο η σιωπή πριν από την επόμενη θύελλα. Τα λαϊκά στρώματα υπολογίζουν, όχι αβάσιμα, ότι σ’ αυτές τις εκλογές η ψήφος μπορεί να γίνει φονική σαν σφαίρα, κάτι που συμβαίνει μια φορά στα πενήντα χρόνια σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού.

Μια σιωπηλή εξέγερση της κάλπης, που θα οδηγήσει σε πολιτικό λιντσάρισμα του μνημονιακού πολιτικού κόσμου, δεν μπορεί βέβαια, σ’ αυτή τη φάση, να λύσει το θέμα της διακυβέρνησης προς όφελος του λαού. Μπορεί όμως να αποδιοργανώσει το αστικό πολιτικό σύστημα, να προκαλέσει παραλυτική όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό των ελληνικών και ευρωπαϊκών κέντρων, να ισχυροποιήσει σοβαρά τον λαϊκό παράγοντα και την Αριστερά. Μια τέτοια εξέλιξη θα ενισχύσει την πιθανότητα πραγματικών, και όχι κάλπικων, εξεγέρσεων από τον Ιούνιο και μετά, όταν αρχίσει ο καταιγιστικός βομβαρδισμός της Εφορίας και των νέων, βάρβαρων μέτρων που έχουν ήδη προαναγγελθεί.

Ωστόσο οι λογικές ως ένα βαθμό προσδοκίες δεν δικαιολογούν άγνοια κινδύνου- άλλωστε, τα θηρία γίνονται δέκα φορές πιο επικίνδυνα όταν τραυματίζονται και εγκλωβίζονται. Η τεχνητή δημιουργία κλίματος ανωμαλίας, χάους και ιδεολογικής τρομοκρατίας βρίσκεται πάντα στην ημερήσια διάταξη, έστω κι αν οι μηχανορράφοι κινδυνεύουν να καούν οι ίδιοι από την πυρκαγιά που ετοιμάζουν. Ίσως μάλιστα παρόμοια σενάρια να είχαν ήδη δρομολογηθεί αν η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα και η παρ’ολίγον δολοφονία του Μάριου Λώλου δεν είχαν προκαλέσει τόση συγκίνηση, καταδικάζοντας σε αποτυχία και τις απόπειρες εκτροπής της λαϊκής οργής στους συνήθεις αποδιοπομπαίους τράγους, μετανάστες και απεργούς. Εν αναμονή καλύτερων ιδεών και ευκαιριών, οι κυρίαρχες δυνάμεις επιχειρούν να ανασυνταχθούν στη «γραμμή Μαζινό» του αστισμού, τον ευρωπαϊσμό, θέτοντας ως καθοριστικό διακύβευμα των εκλογών το δίλημμα: Ευρώ ή χάος.

Όπως είναι γνωστό, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί κατάφεραν να τσακίσουν τους Γάλλους μέσα σε ενάμιση μήνα χωρίς να δώσουν καμία μάχη πάνω στη φοβερή και τρομερή γραμμή Μαζινό- την παρέκαμψαν μέσω Ολλανδίας, Βελγίου και δάσους των Αρδεννών. Σήμερα, η μαχόμενη Αριστερά δεν διαθέτει την πολυτέλεια της παράκαμψης γιατί το θέμα του ευρώ ορθώνεται αναγκαστικά μπροστά μας όχι από κάποια αντιιμπεριαλιστική ή εθνικιστική ιδεοληψία, αλλά από την ίδια την πραγματικότητα της κρίσης στην ευρωζώνη. Από την άλλη πλευρά, η ριζοσπαστική και κομμουνιστική Αριστερά δεν έχουν κανένα λόγο να συγκεντρώσουν όλη τη δύναμη πυρός πάνω στο πιο ευνοϊκό για τον αντίπαλο πεδίο. Οφείλουν να δώσουν τη μάχη του ευρώ με τον αστισμό στο πλαίσιο μιας συνολικής πρότασης για την αντιμετώπιση της κρίσης, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δημοκρατική αναγέννηση της Ελλάδας προς όφελος των εργαζομένων, στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να τονισθεί είναι ότι ο «κίνδυνος» να φύγουμε από το ευρώ λόγω «εκλογικού ατυχήματος» αποτελεί εκφοβιστικό τρικ του δικομματισμού, αντάξιο πολιτικών παπατζήδων. Από τη μία πλευρά, οι δυνάμεις που τάσσονται υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη- ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, Αριστερό Ρεύμα του Συνασπισμού, μικρότερες αριστερές οργανώσεις- απέχουν πολύ από το να διεκδικούν την κυβερνητική και πολύ περισσότερο την πραγματική εξουσία, έστω κι αν το ποσοστό του κόσμου που υποστηρίζει την απαλλαγή από τον ευρωζουρλομανδύα ξεπερνά κατά πολύ την εκλογική τους βάση. Από την άλλη, οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ ουδεμία θεσμική δυνατότητα διαθέτουν να εξοστρακίσουν από την ευρωζώνη μια χώρα αν η ίδια δεν έχει αποφασίσει να αποχωρήσει. Μπορούν βεβαίως να αλλάξουν δικτατορικά το θεσμικό πλαίσιο, αλλά αυτό θα προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, θα κλιμακώσει ανεξέλεγκτα τη σοβούσα κρίση του ευρώ και πιθανότατα θα προκαλέσει διάσπαση της ίδιας της Ένωσης. Η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ μόνο με δική της κυρίαρχη απόφαση, είτε όταν η ηγεμονική μερίδα του κεφαλαίου βρεθεί σε αδιέξοδο, είτε (όπως θα θέλαμε εμείς) όταν η λαϊκή πλειοψηφία πεισθεί από την ίδια της την πείρα για την αναγκαιότητα της ρήξης.

Μια επαναστατική Αριστερά, αντάξια των σκοπών και του μέλλοντός της δεν μπορεί να αισθάνεται ερωτευμένη ούτε με το ευρώ, ούτε με τη δραχμή. Ιστορικός της ορίζοντας είναι ένα σύστημα οργανωμένης κοινωνικής αυτοδιαχείρισης, που θα μειώνει το ρόλο των εμπορευματικών- χρηματικών σχέσεων μέχρι την πλήρη εξάλειψή τους. Φυσικά, πρόκειται για μακροπρόθεσμο στρατηγικό στόχο, που δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη, αλλά αυτό δεν τον καθιστά θρησκευτικό «εικόνισμα». Αντίθετα, νοηματοδοτεί άμεσες, τακτικές επιδιώξεις που πρέπει να βρουν τη θέση τους σε ένα αριστερό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης με πυρήνα την προστασία και διεύρυνση του δημόσιου αγαθού. Για παράδειγμα: Δωρεάν μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς για τον εργατικό πληθυσμό, τους ανέργους και τους φοιτητές, δωρεάν, καθολική πρόσβαση στο Ίνερνετ, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία, εθνικοποίηση στον τομέα του φαρμάκου, διατίμηση και επιδότηση βασικών ειδών διατροφής κ.α.

Μεσοπρόθεσμα, στην κλίμακα μιας μεταβατικής, εργατικής- λαϊκής εξουσίας, μια διεθνιστική Αριστερά δεν νομιμοποιείται να επενδύσει προνομιακά στο εθνικό νόμισμα υπό το πρίσμα της απόσυρσης από το διεθνή καταμερισμό εργασίας στο ιγκλού της “αυτοδύναμης ανάπτυξης” και του εμπορικού πολέμου με τις άλλες χώρες. Ειδικά για μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, η προοπτική του σοσιαλισμού θα γινόταν αφάνταστα πιο εύκολη στο πλαίσιο μιας ισότιμης ένωσης εθνών, με μεταβιβάσεις πόρων προς τις φτωχότερες περιοχές, μεταφορά τεχνογνωσίας και εξειδίκευση στη βάση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Το να περιμένει, όμως, κανείς να μεταβληθεί το σημερινό ευρωσφαγείο των μισθωτών σε παραδεισένια Ένωση ισότιμων εθνών χωρίς επαναστατικές ανατροπές είναι μεγαλύτερη αφέλεια από το να περιμένει τον Άγιο Βασίλη. Για να ενωθούμε, πρέπει πρώτα να χωρίσουμε γιατί αυτό επιβάλλει όχι η ιδεολογική καθαρότητα κάποιας σέχτας, αλλά η ανάγκη επιβίωσης του ελληνικού λαού. Εδώ η αντίφαση των αριστερών ευρωπαϊστών είναι αξεπέραστη: Λένε όχι στο Μνημόνιο, ναι στη στάση πληρωμών- αλλά επιμένουν ότι όλα αυτά μπορεί να γίνουν στο πλαίσιο του ευρώ και της ΕΕ. Πιστεύουν αλήθεια ότι η Μέρκελ, ο Σαρκοζί (ή ο Ολάντ) και ο Ντράγκι θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να τους φεσώσει χωρίς κυρώσεις- π.χ χωρίς να κόψουν τις αγροτικές επιδοτήσεις και τα προγράμματα στήριξης, χωρίς να δεσμεύσουν τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό, χωρίς να διώξουν την Ελλάδα από όλα τα όργανα αποφάσεων της Ένωσης, χωρίς μ’ άλλα λόγια να πυροδοτήσουν μια συνολική ρήξη που αναγκαστικά θα οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρωζώνης και εκτός ΕΕ; Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι υπήρχε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο, η παραμονή στο ευρώ θα ακύρωνε με μεμιάς όλα σχεδόν τα πλεονεκτήματα της στάσης πληρωμών: Τη δυνατότητα να κόβουμε χρήμα στο Εθνικό Νομισματοκοπείο για να καλύψουμε, στη δύσκολη μεταβατική περίοδο, το πρωτογενές έλλειμμα και την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος για την ανόρθωση της παραγωγικής βάσης, του τουρισμού και των κατασκευών.

Εν κατακλείδι: Η έξοδος από την ευρωζώνη (μαζί με τη στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την αναδιανομή του πλούτου) αποτελεί κόκκινη γραμμή για μια μαχόμενη αριστερή απάντηση στην κρίση όχι γιατί μας παρασύρουν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και τα αστικά συγκροτήματα, αλλά γιατί μας επιβάλλεται από την ίδια την πραγματικότητα. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς που συγκλίνουν, έστω και από διαφορετικές στρατηγικές αφετηρίες, σε ένα τέτοιο πρόγραμμα οφείλουν να συμπαραταχθούν σε ενιαίο μέτωπο, στις εκλογές και κυρίως μετά από αυτές, δίνοντας πολιτική προοπτική και αυτοπεποίθηση στα λαϊκά στρώματα που αγωνιούν και υποφέρουν. Ιδιαίτερα οι δυνάμεις που βρέθηκαν στα ίδια χαρακώματα από το Δεκέμβρη του 2008 και μετά (και υπέστησαν γι αυτό πολιτικό λιντσάρισμα από το κατεστημένο) δεν έχουν καμμία δικαιολογία να συνεχίσουν να βαδίζουν χωριστά. Η τρομερή συμπύκνωση του πολιτικού χρόνου σ’ αυτή την τόσο σκληρή εποχή δεν μας αφήνει την πολυτέλεια να επιλέγουμε τελικά το σωστό, μόνο αφού έχουμε εξαντλήσει όλη τη γκάμα των λανθασμένων επιλογών.

* Αναδημοσίευση από το ΠΡΙΝ στις 8-4-2012

Zίζεκ: «H Eλλάδα είναι το πειραματόζωο του καπιταλισμού»

Για την Ελλάδα της κρίσης, την ψευδή εικόνα της στο εξωτερικό αλλά και την «αηδιαστική αφήγηση» των Ευρωπαίων που θέλουν να βοηθήσουν σα να πρόκειται για καταστροφή ενώ είναι κρίση του συστήματος, μιλά σε συνέντευξη του στο περιοδικό «Επίκαιρα» ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ. Προβλέπει ότι ένα κύκλος καπιταλισμού φτάνει στο τέλος του και δηλώνει αισιόδοξος.

Το απόσπασμα της συνέντευξης στο οποίο ο Ζίζεκ αναφέρεται στην Ελλάδα:

«Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, πρέπει να κοιτάξουμε τις αφηγήσεις που κυριαρχούν. Η πρώτη αφήγηση επικρατεί στη Γαλλία και τη Γερμανία, αλλά κυρίως στη δεύτερη. Παρουσιάζει τους Γερμανούς ως σκληρά εργαζόμενους, τεχνοκράτες και μετριοπαθείς, ενώ τους Έλληνες να μην πληρώνουν φόρους και να αποτελούν μια μεγάλη “μαύρη τρύπα”, στην οποία εξαφανίζονται χρήματα. Πρόκειται, φυσικά, για μια ψευδή αφήγηση.

Δεν θέλω να εξιδανικεύσω την Ελλάδα, αλλά θα σας πω μια σοκαριστική ιστορία που έλεγε ο αγαπημένος μου Ζακ Λακάν και νομίζω πως είναι αληθινή: Ας υποθέσουμε ότι έχουμε έναν παθολογικά ζηλιάρη σύζυγο, ο οποίος υποπτεύεται πως η γυναίκα του ξενοκοιμάται όλη την ώρα. Ακόμη κι αν όλες οι υποψίες του ήταν βάσιμες και η γυναίκα πράγματι κοιμόταν κάθε απόγευμα με άλλους τρεις άνδρες, η ζήλια του θα εξακολουθούσε να είναι παθολογική.

Γιατί; Διότι το νόημα της παθολογίας δεν εντοπίζεται στο αν κάτι είναι αληθές ή όχι, αλλά στο ότι ο σύζυγος χρειάζεται αυτή την έμμονη ιδέα της ζήλιας για να κρατά το μυαλό του σε λειτουργία. Το ίδιο ισχύει, λόγου χάρη, με το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό. Το νόημα δεν είναι αν οι Εβραίοι ή οι Άραβες είναι πραγματικά όπως τους παρουσιάζουν.

Σημασία έχει να δούμε γιατί ο ρατσιστής χρειάζεται τη μορφή του φυλετικού εχθρού για να λειτουργήσει. Το ίδιο, λοιπόν, ισχύει για τους Έλληνες. Δεν χρειάζεται να αποδείξετε ότι δεν είστε τεμπέληδες. Ίσως να είστε, ίσως και να μην είστε Εγώ αμφιβάλλω πως είστε, βλέποντας τα φτωχά χωριά στην Πελοπόννησο ή στη Βόρεια Ελλάδα – όπως ήταν τουλάχιστον-, τα οποία δεν είναι μέρη όπου ζουν τεμπέληδες. Σημασία έχει το εξής: Γιατί η Δύση, η Γερμανία και οι άλλες χώρες, ήταν έτοιμη να σας δώσει τόσα πολλά χρήματα για να καταναλώνετε; Είναι σαφές το γιατί: Για να διατηρήσει τη δική της παραγωγή.

Η δεύτερη κυρίαρχη αφήγηση είναι επίσης ψευδής: Δεν μου αρέσει η ελληνική αντίδραση που λέει ότι οι κινήσεις των Βρυξελλών αποτελούν επανάληψη της γερμανικής Κατοχής του ΄41-΄44. Όχι, δεν πρέπει να πέσετε στο απλουστευτικό σχήμα “καλοί Έλληνες, κακοί Γερμανοί”. Απέναντί μας έχουμε μια παγκόσμια κρίση, ένα πρόβλημα, δηλαδή, του ίδιου του συστήματος, το οποίο πιέζει κάποια τμήματά του να παίξουν συγκεκριμένους ρόλους.

Αντί, λοιπόν να λέτε: “Εμείς οι περήφανοι Έλληνες δεν θα αφήσουμε τη Γερμανία να μας κατακτήσει και πάλι”, θα πρέπει να καταλάβετε ότι η χώρα σας έχει μετατραπεί σε πεδίο δοκιμών. Αυτό δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα. Πρόκειται για παγκόσμια παθολογία. Η φαινομενική σταθερότητα στην οποία ζούσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν μια φενάκη. Αυτός ο κύκλος πλησιάζει στο τέλος του και τώρα ο καπιταλισμός προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει νέα μοντέλα για να επιβιώσει. Κι εσείς είστε το πειραματόζωο

Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη αφήγηση στην Ευρώπη, που λέει ότι πρέπει να βοηθήσουμε τους Έλληνες, οι οποίοι κινδυνεύουν.

«Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η πιο αηδιαστική αφήγηση. Στηρίζεται στην ψεύτικη συμπάθεια και συνοψίζεται στη φράση: “Οι καημένοι οι Έλληνες λιμοκτονούν, οι μητέρες δεν έχουν χρήματα να θρέψουν τα παιδιά τους κ.ο.κ.”. Φυσικά, αυτή η περιγραφή είναι αληθινή. Όταν, όμως, παρουσιάζεται με το συγκεκριμένο τρόπο, μετατρέπει την οικονομική κρίση σε ένα είδος φυσικής καταστροφής. Όπως οι Ιάπωνες έχουν τη Φουκουσίμα, φαίνεται πως κι εσείς έχετε την οικονομική κρίση.

Επαναλαμβάνω, σας έχουν μετατρέψει σε πειραματόζωα για ολόκληρη την Ευρώπη. Σας επέβαλαν δοκιμαστικά μια νέα αυταρχική μορφή διακυβέρνησης, η οποία μόνο επιφανειακά παραμένει δημοκρατική. Το ίδιο έγινε και στην Ιταλία και νομίζω πως θα ακολουθήσουν κι άλλες χώρες. Επομένως, δεν πρέπει να λέμε: “Εμείς οι χοντροί Ευρωπαίοι, που ακόμη τα πάμε σχετικά καλά, πρέπει να βοηθήσουμε τα Ελληνόπουλα που λιμοκτονούν”. Δεν είστε μια νέα Σομαλία. Δεν είστε θύματα – δηλαδή είστε, αλλά υπό διαφορετική έννοια. Εσείς βασικά αγωνίζεστε!».<

Αυτός ο αγώνας είναι εθνικός ή ευρωπαϊκός. «Πρέπει να είναι ένας κοινός ευρωπαϊκός αγώνας. Η δυτικοευρωπαϊκή Αριστερά πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι στην Ελλάδα βλέπει το μέλλον της. Όλοι πρέπει να συμπαραταχθούμε στον αγώνα σας, όχι λόγω μιας ανόητης αλληλεγγύης ή κάποιου είδους χριστιανικής αγάπης για το φτωχό μας γείτονα, αλλά διότι διακυβεύεται και η δική μας μοίρα.

Σε αυτό το σημείο είμαι πεσιμιστής και για τον ίδιο λόγο αισιόδοξος. Ένας κύκλος του καπιταλισμού, που ξεκίνησε πριν από σαράντα χρόνια, όταν εγκαταλείφθηκε ο Κανόνας του Χρυσού, φτάνει στο τέλος του. Δεν είμαι οικονομολόγος, δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Ωστόσο, σε αυτές τις περίπλοκες καταστάσεις πρέπει να θυμόμαστε πως ούτε εκείνοι που έχουν την εξουσία γνωρίζουν τι να κάνουν. Είναι μεγάλο πρόβλημα η αυξανόμενη, εμφανής ανικανότητα της άρχουσας τάξης, υπό την έννοια της πολιτικής ελίτ, να κάνει τη δουλειά της.

Υπάρχει, ξέρετε, μια παλιά μαρξιστική παράνοια, ότι κάπου ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και τη Wall Street βρίσκεται κάποιο μυστηριώδες κέντρο όπου λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις. Όταν, όμως, δεις τους ηλίθιους που μας κυβερνούν, σχεδόν ονειρεύεσαι κάτι τέτοιο: Να υπήρχε έστω ένα αποτελεσματικό κέντρο των ελίτ! Κάποιες φορές, βέβαια, η κατάσταση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Μπορεί να δημιουργηθούν τάσεις ολοκληρωτισμού ή εθνικιστική βία. Υπάρχει, ωστόσο, και η ελπίδα. Κάτι νέο πάντα γεννιέται σε αυτές τις καταστάσεις.

Η ασφάλεια της συντεταγμένης συντριβής

To πρώτο μνημόνιο το ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και Ντόρα, το δεύτερο ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ντόρα.

Το πρώτο, το δεύτερο και όλα όσα τα ακολουθήσουν, θα τα ψηφίσεις ή δεν θα τα ψηφίσεις εσύ.

Μέχρι την ημέρα των εκλογών, ό,τι έχει γίνει έχει γίνει χωρίς να ερωτηθεί ο Έλληνας πολίτης. Ένας πολίτης που δεν σταμάτησε επί δύο και πλέον έτη να αγανακτεί, να μιλάει για χούντες που δεν τελείωσαν το εβδομήντα τρία, να κάνει λόγο ακόμη και για κρεμάλες.

Είναι καιρός λοιπόν να τελειώσουν τα ψέμματα για όλους μας. Είναι καιρός να μετρηθούμε πόσοι είμαστε από εδώ και πόσοι από εκεί, όχι με φωνές αλλά στην πράξη.
Η διαφορά είναι ότι, αν το από εδώ στρατόπεδο είναι ομογενοποιημένο πλέον κανονικά και με τη βούλα, αν η διαφορά που χωρίζει το ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ είναι η διαφορά που χωρίζει την Άρια από την Αγάτσα, αν η διαφορά που χωρίζει τη Ντόρα από τον Μάνο είναι ότι τη την μεν Ντόρα την προβάλλουν εντελώς δυσανάλογα σε σχέση με την εκλογική της απήχηση 2 1/2 χρόνια τώρα όλα τα κανάλια, τον δε Μάνο τον προβάλλει εντελώς δυσανάλογα σε σχέση με την εκλογική του απήχηση 100 χρόνια τώρα ο Σκάι, αν η διαφορά που χωρίζει το μνημονιακό ΛΑΟΣ από το αντιμνημονιακό ΛΑΟΣ είναι μια κωλοτούμπα (ανά νανοσεκόντ) δρόμος,

το από εκεί στρατόπεδο είναι κατατμημένο σε κόμματα που εκπροσωπούν -από λίγο έως πάρα πολύ- διαφορετικές θέσεις. Μπορεί να διαφωνώ με αρκετές από αυτές τις θέσεις, αλλά σε αυτή τη φάση όποιος ψηφίσει μη μνημονιακά κόμματα κάνει κατά τεκμήριο την ίδια βασική πολιτική επιλογή με μένα. Με την ρητή και κατηγορηματική εξαίρεση της Χρυσής Αυγής. Μεγαλύτερος εχθρός κι από το δρόμο των μνημονίων είναι ο δικός της. Τελεία.

Σε αυτές τις εκλογές δεν δικαιούται να δηλώσει κανείς εξαπατημένος. Ο δρόμος του μνημονιακού στρατοπέδου είναι σαφέστατος. Όχι μόνο δοκιμάστηκε σε βάθος χρόνου τέτοιο ώστε να πείσει και τον πλέον δύσπιστο, αλλά και έχει προδιαγραφεί με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο η συνέχιση της πορείας του. Κάθε ψήφος που του χαρίζεται, είτε θετικά, είτε δια της αποχής ή των άκυρων και λευκών, είναι μια ψήφος αποφασιστικής σημασίας.

Ο δρόμος του από εκεί στρατοπέδου κάθε άλλο παρά σαφής είναι, κάθε άλλο παρά προδιαγεγραμμένος. Τον βάφτιζαν τόσο καιρό και θα τον βαφτίσουν τις επόμενες εβδομάδες, με όλα τους τα μέσα και με κάθε τρόπο, τον δρόμο που οδηγεί στο χάος και την καταστροφή. Και το κρίσιμο ερώτημα είναι αν νομιμοποιείται ο αναποφάσιστος ψηφοφόρος να φοβηθεί από αυτό που θα του πούνε, αν νομιμοποιείται να μην εμπιστευθεί τον αχαρτογράφητο δρόμο.

Ναι, νομιμοποιείται. Αυτό σημαίνει δημοκρατία. Να βάζεις κάτω τα δεδομένα και να εκτιμάς τι προτιμάς. Αν όλα όσα έχουν προηγηθεί δεν σε πείθουν ότι ακόμη και ο πλέον αχαρτογράφητος δρόμος είναι προτιμότερος από τον χαρτογραφημένο σε μνημόνια, αν όλα όσα έχουν προηγηθεί δεν σε πείθουν πως έχεις την μοναδική ιστορική ευκαιρία να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, να σηκώσεις κεφάλι και να πεις παύω να φοβάμαι, αναδέχομαι το ρίσκο, θέλω να πω «όχι» στη ασφάλεια της συντεταγμένης συντριβής, δεν θα συντριβώ εθελόδουλα, δεν μπορεί να απαιτείται από ένα λαό να εγκρίνει ένα σχέδιο που του κάνει κακό, δεν μπορεί ποτέ κανείς λαός να καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο δήθεν μικρότερο από τα δύο κακά, το να επιλέγεις εν γνώσει σου το κακό φοβούμενος το υποτιθέμενο μεγαλύτερο δεν σε καθιστά σώφρονα πολίτη, όπως προσπαθούν να στο πουλήσουν, αλλά έναν οριστικά παραδομένο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που έχει παραδώσει την μοίρα του στα χέρια φανταστικών δυνάμεων που νομίζει ότι βρίσκονται υπεράνω της συλλογικής δύναμης των λαών,

αν λοιπόν όλα όσα έχουν προηγηθεί εξακολουθούν να μην σε πείθουν, τότε, ναι, είναι σαφέστατο δημοκρατικό σου δικαίωμα να φοβηθείς και να ψηφίσεις την εξακολούθηση του ίδιου δρόμου.

Δικαίωμά σου όμως παύει να είναι να ενοχληθείς μετεκλογικά για οτιδήποτε επιβληθεί ως μέτρο. Θα τους έχεις πει εσύ ο ίδιος ότι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια έχουν κάθε δικαίωμα να το επιβάλλουν. Και καλά θα κάνουν να στο επιβάλλουν. Θα έχεις συμφωνήσει μαζί τους πως άλλη επιλογή δεν υπήρχε, πως προτιμάς να σου το κάνουν αυτοί το κακό με τον τρόπο που ξέρουν, πως δεν αντέχεις την ευθύνη να εξερευνήσεις αν υπάρχει άλλη επιλογή από τον μονόδρομο του επιβεβλημένου κακού.

ΠΗΓΗ: http://old-boy.blogspot.com/

ΕΠΑΜ, ΕΠΑΜ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ, ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟϊΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ!!!!!

Οι μάγοι της...συμφοράς.

Οι τρείς μάγοι φέτος αντί για σμύρνα,χρυσό και λίβανο θα φέρουν φτώχια,μιζέρια και πείνα.
Πηγή:http://tvorini-gr.blogspot.com/

ΑΓΡΙΑ ΕΠΊΘΕΣΗ ΟΠΑΔΩΝ ΤΗΣ ΑΕΚ ΣΤΟΝ ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ

Στις 10 του Φλεβάρη η γενική απεργία της ΑΔΕΔΥ.

Όχι στη μείωση των αποδοχών

Όχι στην υποβάθμιση των κοινωνικών δικαιωμάτων

Όχι στην υποβάθμιση της κοινωνικής ασφάλισης, στη μείωση των συντάξεων και την άυξηση των ορίων ηλικίας

2008 – ΜΕΙΩΣΗ αποδοχών λόγω αύξησης των κρατήσεων
2009 – ΠΑΓΩΜΑ αποδοχών
2010 – ΜΕΙΩΣΗ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΔΟΧΩΝ από 3% έως και πάνω από 15%

Μόνιμη η λιτότητα, η πτώχευση των μισθωτών και συνταξιούχων. Η «λύση» είναι μόνιμη και διαρκής και βρίσκεται πάλι στη μείωση του εισοδήματος των υπαλλήλων (που σε μέσα επίπεδα δεν ξεπερνούν τα 1.350 €).
Διεκδικούμε προστασία και αναβάθμιση των αποδοχών μας

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

Όχι στην επαγγελματική, κεφαλαιοποιητική, ιδιωτική, ατομική ασφάλιση

18 μήνες αναμονή για το εφάπαξ

Ανάλογα προβλήματα στο Μετοχικό Ταμείο

Μόνιμη η περιοδική διακοπή των ιατροφαρμακευτικών παροχών

Αγωνιζόμαστε για μην πληρώσουν τα βάρη της κρίσης οι εργαζόμενοι
ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΕΧΕΙ ΑΙΤΙΑ:

Φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή

Ιδιωτικοποιήσεις, αποκρατικοποιήσεις, σκάνδαλα

Κερδοσκοπικά, χρηματιστηριακά, δομημένα παιχνίδια

Υποταγή δημοσίων πολιτικών, δημοσίων επενδύσεων στα συμφέροντα της ελίτ, αντί των κοινωνικών και αναπτυξιακών αναγκών της χώρας

Συρρίκνωση δημόσιων αγαθών, κοινωνικών δαπανών, υπηρεσιών και δικαιωμάτων

Ασυδοσία Κεφαλαίου και Τραπεζιτών

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ

Στην ακρίβεια και την ασυδοσία της αγοράς

Στην ανεργία και τις χιλιάδες απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα

Στη φτώχεια και τη χρεωκοπία της ζωής των πολλών προς όφελος των κερδών των λίγων, στο φθαρμένο κλεπτοκρατικό σύστημα

ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΥΜΕ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ,
ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

Οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι έχουν πρόγραμμα

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010

Για πραγματικές αυξήσεις

Για στήριξη και χρηματοδότηση των ταμείων

Για δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα

Για αύξηση των θέσεων εργασίας, πλήρη και σταθερή εργασία, μόνιμη και ενιαία σχέση εργασίας στο δημόσιο, κάλυψη των πάγιων και διαρκών αναγκών.

ΤΕΛΟΣ στη «φάρσα», τα παραμύθια, τα ψευτοδιλήμματα, τη μαύρη προπαγάνδα, τον λαϊκισμό, την παραπληροφόρηση, την διαστρέβλωση, την κατασκευή ενόχων για τη διαφυγή των πραγματικά υπεύθυνων για την κρίση. Τέλος στην εργασιακή, επιδοματική διαίρεση, τη διάσπαση μισθωτών και συνταξιούχων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, εργαζομένων και ανέργων, των νέων και παλιών.

Ο ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ

ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΠΡΟΣΤΑ: 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΚΑΘΟΛΙΚΑ, ΕΝΩΤΙΚΑ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ. ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΩΡΑ 10:30 Π.Μ. ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ

Αγιος Βασίλης έρχεται από το...Καραϊσκάκη!!!

Σώπα καλέ!!!!

Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή κυβέρνηση SOROS and Friends?

E τώρα.....Λές και δεν ξέρουμε τα γούστα του αρχηγού.
Η μεγάλη πλάκα είναι ο τίτλος που κατέχει πλέον.

(Ειδική Γραμματεία Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων)

Θα ακούει Ελληνοπαίδων και θα βγάζει σπυριά!!!

Ρίξε κι εσύ μία....

Make a game | Share | Free games | Pictogame

Πράσινα τέλη,πράσινοι φόροι,πράσινα άλογα!!!

http://www.i-reportergr.com/2009/11/blog-post_6549.html

Πράσινα τέλη κυκλοφορίας,πράσινοι φόροι,πράσινα δάνεια.....

Από εδώ και πέρα θα μας ξεσκίζουν αλλά για το καλό μας!!!

Συνέντευξη Παναγιωτακόπουλου στην REAL NEWS.

1. Τι μήνυμα πιστεύετε ότι απέστειλε το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ με τις ψήφους που λάβατε προσωπικά, αλλά και με τα λευκά και με τα άκυρα ψηφοδέλτια στην εκλογή Γραμματέα;

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ως πρωθυπουργός της χώρας μπορεί να συγκροτεί την κυβέρνηση όπως θέλει για να έχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα στην εφαρμογή των επιλεγμένων πολιτικών μας. Όμως άλλο πράγμα είναι η κυβέρνηση και άλλο το κόμμα. Το κόμμα διέπεται από δημοκρατικές διαδικασίες και διαφορετικές απόψεις ώστε να καταλήξουμε στην συνθετική απόφαση για την έκφραση πολιτικών. Το κόμμα είναι μαζικός, ανοικτός, πολυσυλλεκτικός οργανισμός και όχι λέσχη επίλεκτων ειδημόνων που στοχάζονται για τους άλλους. Τα κομματικά μέλη και γενικώς οι πολίτες θέλουν να αποφασίζουν για τις πολιτικές που τους αφορούν και για τα πρόσωπα που θα της υπερασπίσουν στην κοινωνία και όχι απλά να τους θεωρούν νομιμοποιητικά εργαλεία.




2. Το ΠΑΣΟΚ , ως κόμμα , μπορεί να γίνει , όπως ισχυρίζονται κάποιοι, «πριγκιπάτο» ενός προσώπου;

Δεν θεωρώ ότι ο πρόεδρος σκέφτεται να μετατρέψει το κόμμα σε δικό του “πριγκιπάτο”. Ούτε ο χαρακτήρας του ούτε και η δημοκρατική του νοοτροπία συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιοι στον προεδρικό περίγυρο δεν σκέφτονται κατ' αυτό τον τρόπο. Πολλοί είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται το κόμμα ως μαξιλάρι για την υλοποίηση των προσωπικών τους φιλοδοξιών. Επιπλέον πολλοί είναι εκείνοι που λειτουργούν στα παρασκήνια αρκεί την ευθύνη να αναλαμβάνει άλλος ακόμα και ο πρόεδρος.


3. Πολλοί, ωστόσο, ισχυρίζονται ότι στην εκλογή Γραμματέα αντέδρασε το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» γιατί έμεινε εκτός επιλογών του Γ. Παπανδρέου για την κυβέρνηση και γιατί αποκλείεται από τις θέσεις γραμματέων και διοικητών οργανισμών…

Όταν λέτε «βαθύ ΠΑΣΟΚ», τι εννοείτε; Τα στελέχη μας που έδωσαν μάχες, και όχι πάντοτε με τις καλύτερες συνθήκες, για να κερδίσουμε τις εκλογές; Όχι, δεν το δέχομαι αυτό. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένας πραγματικός «ωκεανός» δυνάμεων. Έχει, λοιπόν, και βαθιά σημεία. Δεν είναι λιμνοθάλασσα να την πορεύονται όλοι περπατώντας. Οι ψήφοι στο πρόσωπό μου, αλλά και τα λευκά ήταν απλώς μία απάντηση σε μία επιλογή που πολλούς ξάφνιασε και ξένισε. Ο νέος Γραμματέας δεν έχει ασφαλή κομματική εμπειρία, ήταν άγνωστος σε αρκετά στελέχη και τέλος πάντων δεν ήταν μία επιλογή που εγώ θα έκανα. Εκείνο που διαβλέπω και με ανησυχεί είναι ότι αρχίζει να “ποινικοποιείται” η δήλωση ότι κάποιος είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ, λες και αυτό αποτελεί κατηγορία.



4. Πιστεύετε και εσείς ότι με την εκλογή του νέου Γραμματέα περνούν στην αποστρατεία δύο γενιές στελεχών του ΠΑΣΟΚ;

Στο ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πόλεμος γενεών αλλά ιδεών που αφορούν τη συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι. Τα Δημοκρατικά Κινήματα δεν είναι Ένοπλες Δυνάμεις για να έχουν αποστρατείες. Με την ίδια λογική, όταν εκλέχθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου πρόεδρος, έπρεπε να έχει «αποστρατευτεί» το μισό ΠΑΣΟΚ. Για να είμαστε σοβαροί στην ανάλυσή μας, ο μόνος που μπορεί να αποστρατεύσει τους μαχητές ενός Κινήματος είναι ο λαός. Σ’ αυτές τις «δυο γενιές» που αναφέρεστε συγκαταλέγεται το 80% των στελεχών που χωρίς προσωπικό συμφέρον αγωνιστήκαν για τις αρχές και τις αξίες του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Στήριξαν και στηρίζουν τις πολιτικές της Δημοκρατικής Παράταξης. Δεν υπάρχει «παλιό» και «νέο» ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει ένα Κίνημα, διαχρονικό και ακμαίο. Αν αρχίσουμε, προχωρώντας προς το μέλλον να παραγράφουμε τους ιστορικούς μας συνδέσμους θα είναι πολύ εύκολο να χειραγωγηθούμε και να πάψουμε να είμαστε ΠΑΣΟΚ. Τα κόμματα είναι καθρέπτης της κοινωνίας. Δεν είναι Κέντρα Εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων και λέσχες αποστράτων. Τα κόμματα κυβερνούν όταν αντικατοπτρίζουν το «όλον» της κοινωνίας.




5. Ο κ. Ξυνίδης είναι Γραμματέας που δεν συγκέντρωσε το 50+1% των ψήφων, Γραμματέας – ουσιαστικά- μειοψηφίας . Εκτιμάτε ότι αναλαμβάνει τη θέση του Γραμματέα τραυματισμένος αν όχι αποδυναμωμένος;

Δεν υπάρχουν Γραμματείς μειοψηφίας. Ο σύντροφος Ξυνίδης εκλέχθηκε από την πλειοψηφία. Ένα είναι βέβαιο ότι θα κριθεί από τον τρόπο που θα ανασυγκροτήσει το κόμμα και από το αποτέλεσμα των πολιτικών του.



6. Αλήθεια κ. Παναγιωτακόπουλε το κόμμα σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα;

Είναι αλήθεια ότι το κόμμα δεν βρίσκεται στη καλύτερη δυνατή κατάσταση. Εδώ και δύο χρόνια έχω τοποθετηθεί επανηλλημένως στα αρμόδια όργανα και είχα εκφράσει την αγωνία και τις ανησυχίες μου. Οι οργανώσεις και η ιδιότητα του μέλους έχουν απαξιωθεί. Λείπει η έμπνευση. Λείπει η συντροφικότητα. Νομίζω πως σήμερα πληρώνουμε το κόστος πολλών επιλογών. Στις δύσκολες συνθήκες που περνάει η χώρα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου έχει ανάγκη από σοβαρό, ενωμένο και δυνατό ΠΑΣΟΚ και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δουλέψουμε όλοι μας. Εδώ είμαστε για να τα αλλάξουμε όλα. Να γίνουμε εμείς οι πρώτοι αντιεξουσιαστές στην εξουσία.


7. Ποιος κατά τη γνώμη σας είναι ο ρόλος του κόμματος σήμερα με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον Γ. Παπανδρέου πρωθυπουργό;

Δεν ξέρω ποιος είναι σήμερα ο ρόλος του κόμματος. Εκείνο που γνωρίζω είναι ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να ξαναγίνει ο αισθητήρας της κοινωνίας. Να μαζέψει ιδέες., να κάνει προτάσεις. Καλή είναι η ηλεκτρονική διακυβέρνηση και διατύπωση απόψεων μέσω του internet αλλά αυτό δεν φτάνει. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως αυτή που ζούμε, η κυβέρνηση χρειάζεται στήριξη από ένα κόμμα δυναμικό και αποφασισμένο με πρόσωπα ικανά, έντιμα και καταξιωμένα στην κοινωνία που θα αναλάβουν το επώδυνο έργο να πείσουν την κοινωνία για την αναγκαιότητα των πολιτικών της κυβέρνησης χωρίς να χάσουν τις αρχές, τις αξίες και την ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος. Το κόμμα δεν πρέπει να είναι ουρά της κυβέρνησης αλλά εμπροσθοφυλακή που θα στηρίζει το εφικτό, θα ελέγχει το αυθαίρετο και ταυτόχρονα θα δίνει όραμα για το αύριο.


8. Υπάρχουν δυνάμεις και στο εσωτερικό της κυβέρνησης που φέρονται να πιστεύουν ότι οι προεκλογικές σας δεσμεύσεις δεν θα πρέπει να εφαρμοστούν …

Δεν θέλω να πιστέψω ότι υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να φαντάζονται ότι δεν θα τηρηθούν οι προεκλογικές μας δεσμεύσεις. Οι ανέξοδες υποσχέσεις είναι κακός σύμβουλος για κάθε σοβαρό πολιτικό. Όλοι οφείλουν να κατανοήσουν ότι η πολιτική δεν είναι απλά καριέρα για την κατάληψη υπουργικών θώκων ή επικοινωνιακή διαχείριση της δημοσιότητας αλλά λειτούργημα για την ουσιαστική εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.
Ο λαός δεν υπερψήφισε το ΠΑΣΟΚ για να διαχειριστεί πρόσκαιρα τα προβλήματά του αλλά για να δώσει νόημα στις προσδοκίες του. Όποιος δεν αισθάνεται ικανός να αναλάβει το βάρος ας πάει σπίτι του.....


9. Στη ΝΔ προτιμάτε για αντίπαλο την Ντόρα, τον Σαμαρά ή τον Αβραμόπουλο;

Είναι εσωτερικό θέμα της Ν.Δ και δεν με αφορά. Αυτό όμως που έχω να παρατηρήσω είναι το εξής: Η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να βρει γρήγορα το βηματισμό της για να λειτουργήσει αποτελεσματικά το δημοκρατικό μας κοινοβουλευτικό σύστημα. Όλα τα θεσμικά κόμματα από τη θέση που τους έταξε ο ελληνικός λαός οφείλουν να ενεργούν με γνώμονα το δημόσιο και εθνικό συμφέρον και οι επιλογές των προσώπων οφείλουν να γίνονται σε αυτό τον κανόνα.


10. Τη στάση του ΚΚΕ πώς την κρίνετε;

Ο ακούραστος καταγγελτικός λόγος του ΚΚΕ περιχαρακώνει την στείρα ιδεολογική του ταυτότητα και δεν λαμβάνει υπόψη του τις σύγχρονες ιστορικές συνθήκες που απαιτούν διεξοδική ανάλυση για την κατανόηση όλων των δεδομένων. Η καταγγελία του όλοι ίδιοι είσαστε εξυπηρετεί μόνο το ΚΚΕ για να κρατήσει τις φθίνουσες δυνάμεις του δίνοντας ταυτόχρονα άλλοθι και στη Ν.Δ. Όμως θα πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν ωφελεί κανέναν να αυτοχρήζονται ως μοναδικοί υπερασπιστές του εργαζόμενου λαού. Υπάρχουν και άλλες προοδευτικές δυνάμεις και επομένως οφείλουν να συζητήσουν.


11. Και μια τελευταία ερώτηση. Δεν φοβάστε μήπως σας πουν «αντάρτη» ή υπονομευτή του Γιώργου Παπανδρέου;

35 χρόνια τώρα αγωνίζομαι για τις ιδέες μας, για τις αξίες και τις αρχές μας μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Ο αγώνας μου ήταν ανιδιοτελής και άδολος, ποτέ δεν είχα ούτε ζήτησα αντάλλαγμα και αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Όχι, δεν φοβάμαι, καθώς και οι πλέον άσχετοι θυμούνται πόσο στήριξα τον Γ. Παπανδρέου την 11η Νοεμβρίου 2007. Τον στήριξα με όλες μου τις δυνάμεις, κόντρα σε δημοσκοπήσεις και εκδοτικά συμφέροντα. Πίστευα και πιστεύω σ’ αυτόν, όμως διατηρώ το δικαίωμα να δημοσιοποιώ τις αντιρρήσεις μου, τις διαφωνίες μου και τις επιφυλάξεις μου. Αντάρτης δεν χρειάζεται να είμαι γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν βρίσκεται υπό Κατοχή. Υπονομευτής δεν είμαι γιατί δεν γνωρίζω τη λέξη. Είναι εκτός της κουλτούρας μου. Τον Γιώργο Παπανδρέου τον υπονομεύουν, ενδεχομένως, όσοι αυτοαναγορεύονται σε αναντικατάστατους και «πρίγκιπες». Εγώ πορεύτηκα πλάι στην εξουσία από το 1981 και ποτέ μέσα σ’ αυτή.


-Κάποιοι προειδοποιούσαμε εδώ και χρόνια για τα σχέδια του ΓΑΠ και της κλίκας γύρω από αυτόν,αλλά ο Παναγιωτακόπουλος μας αποκαλούσε τότε δεξιούς και αντιδραστικούς.
Τώρα που τα λούζεται και ακόμα είναι η αρχή, αντιδρά.
Ετσι είναι θα μας κάνουν να ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε μέλη του Κινήματος, ενώ αν είχαμε μεγαλώσει στα Β.Π. αν είχαμε σπουδάσει στο Κολέγιο και στο Deree, αν είχαμε δυό τρία μεταπτυχιακά από το LSE, τότε θα είμασταν στην μόδα.
Καλά ξεμπερδέματα σύντροφε.

Τι γίνεται τέλος πάντων με τις ΜΚΟ και το φαγοπότι που ρίχνουν στα χρήματα του Ελληνα φορολογούμενου;

Κάθε μέρα που περνάει αναδεικνύεται και ένα καινούργιο σκάνδαλο με τις περιβόητες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και το φαγοπότι τους από τα χρήματα του Ελληνα φορολογούμενου.


Αυτή την φορά η εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ δημοσιεύει στοιχεία που αφορούν την ΜΚΟ "ACT UP" που δραστηριοποιείται στον τομέα της υγείας και ειδικότερα στην καταπολέμηση του AIDS.


Εμείς από εδώ έχουμε γράψει πάμπολλες φορές κατά το παρελθόν για τον βρώμικο ρόλο των ΜΚΟ, για τα εκατομμύρια που σκορπίστηκαν αφειδώς και για το μηδαμινό έργο τους.


Ολες αυτές οι ΜΚΟ αποτελούν βιτρίνες για να προωθήσουν κάποιοι τα σχέδια τους που αφορούν την περιβόητη "Κοινωνία των Πολιτών", λέγε με Σόρος... που όλως τυχαίως μας επισκέπτεται αυτές τις μέρες!!!


Και βέβαια συνδυάζουν το τερπνό μετά του ωφελίμου αφού υπάρχουν εκατοντάδες εθελοντές που παρέχουν απλήρωτη εργασία, την ίδια ώρα που τα ηγετικά στελέχη τρώνε με χρυσά κουτάλια.


Κάτι ανάλογο με τις θρησκευτικές οργανώσεις τύπου Ιεχωβάδων και Σαϊεντολόγων.


http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_28/10/2009_335153

Η WWF και άλλες εννέα οικολογικές ΜΚΟ προτέινουν την ίδρυση πράσινου ταμείου.

Το γράψαμε πρίν λίγες μέρες αλλά δεν περιμέναμε τόσο γρήγορα να επαληθευθούμε.

http://news.ert.gr/el/ellada/politiki/28687-synantisi-mpirmpili-me-meli-tis-wwf-hellas

Δέκα οικολογικές οργανώσεις και ΜΚΟ συναντήθηκαν με την νέα υπουργό περιβάλλοντος ζητώντας ανάμεσα στ'άλλα και την ίδρυση του λεγόμενου "πράσινου ταμείου" δηλαδή ενός ταμείου που θα διαχειρίζεται τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη για την προστασία του περιβάλλοντος.

Τώρα ποιός ή ποιοί θα διαχειρίζονται αυτά τα χρήματα είναι μιά απορία.

Πάντως οι οικολογικές οργανώσεις να'στε σίγουροι ότι θα έχουν βασικό ρόλο στην διαμόρφωση της πράσινης ανάπτυξης.

Αν είναι η συμβολή τους χωρίς κέρδος για τις ίδιες είναι ακόμα μιά απορία.

Η φωτογραφία από το www.news.ert.gr

Αυτιάς και Ψωμιάδης.Τρελλό γέλιο από τους κορυφαίους στο είδος!!!