Πόσο μας λείπει ένας Πάμπλο σήμερα.

Μιχαλης Ραπτης ("Παμπλο")1911-1996

Καταπληκτική και ξεχωριστή μορφή της "Διαρκούς Επανάστασης" ο Πάμπλο (Μιχάλης Ράπτης) Παλαιός εξόριστος του Μεταξά στη Φολέγανδρο και κρατούμενος στην Ακροναυπλία, απελαύνεται προπολεμικά στη Γαλλία.

Εκεί, στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, αναπτύσσει σημαντική αντιστασιακή δράση, σε συνεργασία με άλλους κορυφαίους οπαδούς του Λ. Τρότσκι. Λίγο αργότερα συμμετέχει ενεργά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Αλγερίας. Κυνηγημένος από το Παρίσι, εγκαθίσταται στο Αμστερνταμ όπου και φυλακίζεται ύστερα από πολύκροτη δίκη.

Μάρτυρες υπεράσπισης, ο Ζαν Πωλ Σαρτρ και άλλοι. Αμέσως μετά στο Μαρόκο και με την απελευθέρωση της Αλγερίας γίνεται σύμβουλος του Μπεν Μπέλα. Συνεργάτης και συνομιλητής του Κάστρο και του Γκεβάρα, εγκαθίσταται στη Χιλή στην περίοδο Αλιέντε ως σύμβουλός του.

Το Μάιο του ‘68 βρισκεται στο Παρίσι και αργότερα στην εξεγερμένη Πορτογαλία κ.λπ.

«Ο επαναστατημένος άνθρωπος -έλεγε ο Πάμπλο είναι ο πιο ολοκληρωμένος τύπος ανθρώπου και ο πιο υγιής. Ο ιδιώτης, αντίθετα, που ομφαλοσκοπείται, πάσχει από νευρώσεις... Τώρα που αποχαιρετάμε την Αλεξάνδρεια, μπορούμε να πούμε πως η ζωή ήταν αρκετά πλήρης για μας, αρκετά ικανοποιητική ώστε να μην αποδέχεται πλέον καμιά ψεύτικη παρηγορία...».

Ενας μεγάλος επαναστάτης,ένας διεθνιστής,ένας ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ με όλη την σημασία της λέξης.

Τον κατηγόρησαν πολλές φορές,αλλά η μεγαλύτερη κατηγορία ήρθε από ένα μπουμπούκι που κατάφερε να παρεισφρήσει στο ΠΑΣΟΚ,τον Δήμο Μπότσαρη.Αυτό το υποκείμενο ευθέως κατηγόρησε τον "Πάμπλο" σαν τον ηγέτη της 17Ν.Βέβαια η κατηγορία κατέρρευσε πλήρως στο δικαστήριο όπου προσέφυγε για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ο μεγάλος αυτός επαναστάτης.

Εδώ θα διαβάσετε το απόσπασμα από την ανακοίνωση της 17Ν,για το θέμα που είχε δημιουργηθεί.

" Δηλώνουμε κατηγορηματικά —παρ' ότι είναι βέβαια περιττό για οποιονδήποτε με στοιχειώδης γνώσεις αναφορικά με το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα αλλά και για όποιον διαθέτει απλώς κοινό μυαλό— ότι ο αγωνιστής Μιχάλης Ράπτης δεν είχε ποτέ καμία απολύτως σχέση με τη 17Ν.
Είναι πασίγνωστο όχι μόνο στον κόσμο αλλά και στις μυστικές υπηρεσίες ότι ο αγωνιστής Μιχάλης Ράπτης, παρ' ότι αγωνίζεται για τον αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό, εντούτοις διαφωνεί ριζικά με τις μορφές πάλης και τις μέθοδες της 17Ν στη φάση του κοινοβουλευτισμού και κατά συνέπεια όχι αρχηγός αλλά ούτε απλός συμπαθών δεν θα μπορούσε νάναι. Κατά συνέπεια, η γελοία αυτή σκευωρία είναι πολύ πιθανόν νάχει άλλους στόχους και να εγκαινιάζει μια νέα τακτική της CIA και λοιπών χαφιέδων μυστικών υπηρεσιών ενάντια στη 17Ν. "

Παρακάτω θα διαβάσετε ένα απόσπασμα από εισήγηση του Μιχάλη Ράπτη εν έτει 1995.Προσέξτε πόσο προφητικά ήταν τα λόγια του για την σημερινή κατάσταση.Και πόσο, εν αντιθέσει με τους light αριστερούς, επαναστατική στάση θεωρούσε την αγάπη για την πατρίδα.Και πόσο δίκιο έχει όταν λέει,ότι δεν γίνεται να συμπαραστέκεσαι στους Παλαιστίνιους ή στους Κούρδους που μάχονται για τα δίκαια των χωρών τους και να αρνείσαι αυτο το δικαίωμα στους Ελληνες.Πόσο μας λείπει η σκέψη του και η ίδια η ύπαρξη του.Πόσο μικροί μας φαίνονται οι σημερινοί "αριστεροί",μπροστά σ'αυτόν τον θρύλο της επαναστατικής αριστεράς.Και πόσο επίκαιρος είναι ο λόγος του ακόμα και σήμερα.

Η απειλή εναντίον της Ελλάδας.

Νομίζω ότι πράγματι είναι σωστό ότι η Ελλάδα σήμερα απειλείται. Ότι υπάρχει ένας κίνδυνος. Ότι υπάρχει ένα σχέδιο αναδόμησης των Βαλκανίων, στο οποίο κυριαρχικό ρόλο θα παίξει η Γερμανία, οι ΗΠΑ και η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές μειονότητες από τη Βουλγαρία, τη Θράκη, τα Σκόπια, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, τη Βοσνία. Όπου η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά απομονωμένη και δεν έχει ως σύμμαχο -από άποψη γεωπολιτική- παρά τους Σέρβους. Οι οποίοι Σέρβοι σε μια ορισμένη στιγμή είναι δυνατόν και αυτοί να υποταχθούν στην pax americana. Αντιστέκονται για την ώρα και η αντίστασή τους είναι θετική και εκμεταλλεύσιμη και από τη μεριά τη δική μας, αλλά όμως δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι και η Σερβία και η Ελλάδα τελικά με υποχωρήσεις δεν θα ενταχθούν σε μια pax americana κυριαρχούσα σ' ολόκληρα τα Βαλκάνια. Πρέπει αυτό να το έχουμε υπόψη μας και απέναντι σ' αυτό το πράγμα να υπάρχει μία αντίσταση. Η μορφή αυτής της αντίστασης δεν μπορεί να πάρει δυστυχώς το χαρακτήρα άμεσης κοινωνικής επανάστασης, στηριζόμενης στις εργατικές μάζες της Ελλάδας, οι οποίες θα ανατρέψουν αυτή την κατάσταση. Παίρνει, για την ώρα, το χαρακτήρα ενός εθνισμού. Αφύπνισης του εθνισμού.

Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αναγκαία οι Έλληνες να αποκτήσουν μια συνείδηση του εθνισμού τους και να είναι έτοιμοι, όταν πρόκειται να γίνει μία περαιτέρω συρρίκνωση του λεγομένου εθνικού τους κορμού, να αντισταθούν. Να μην επαναλάβουν το έγκλημα, την αδυναμία, την προδοσία, τη δειλία που έδειξαν στο ζήτημα της Κύπρου. Δεν είμαι υπέρ μιας επανάληψης της Κύπρου και στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ ότι είναι τίποτα το διεθνιστικό μία αδιαφορία πλήρης αν γίνει ή δεν γίνει και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο που έγινε στην Κύπρο. Μα με ποιο θάρρος μπορείς να λες ότι είσαι υπέρ των Κούρδων ή των Παλαιστινίων που ζητάνε μια πατρίδα κι όταν γίνει σ' ένα τμήμα δικό σου εισβολή, κατοχή, αλλαγή πληθυσμών και δημιουργείται δικό σου παλαιστινιακό ζήτημα, ποια στάση κρατάς απέναντι στην Κύπρο; Και ξεκινώντας απ' αυτά, ποια στάση πρόκειται να κρατήσεις αν συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα; Είναι σωστό ότι ο εθνισμός που είναι απαραίτητος, δεν είναι σε καμία αντίθεση με το διεθνισμό. Ο κάθε διεθνιστής έχει και μια ιδιαίτερη πατρίδα και είναι φυσικό την πατρίδα αυτή να την αγαπάει όχι περισσότερο από τις άλλες, αλλά τουλάχιστον το ίδιο.

Είναι φυσικό επίσης να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να έχει δράση επαναστατική, αν δεν δείχνει απέναντι στο λαό του μια συμπαράσταση. Σε ποιον κάτοικο της χώρας σου μπορείς να μιλήσεις και να πεις ότι σου είναι αδιάφορη η ιστορία της Κύπρου ή η επανάληψη της ιστορίας της Κύπρου αύριο και να νομίζεις ότι με τέτοια στάση μπορεί να ₽χεις οποιοδήποτε δεσμό με το λαό σου για άλλες επιτεύξεις; Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρα της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι.

Είναι εντελώς σωστό να λέμε αυτό: δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα. Πράγματι δεν διεκδικούμε. Και οποιοσδήποτε πόλεμος επιθετικός και για πλιάτσικο είναι καταδικαστέος από εμάς. Οποιοδήποτε «γιουρούσι» που ορισμένοι σκέπτονται ακόμη στην Αλβανία για να ξαναπάρουμε τη Βόρεια Ήπειρο είναι λανθασμένο. Οποιοδήποτε γιουρούσι και πλιάτσικο, οποιοσδήποτε επιθετικός πόλεμος δεν είναι μόνο καταδικάσιμος, γιατί αλλάζει το χαρακτήρα της αντίστασης του λαού, αλλά είναι και εσφαλμένος μέσα στις τωρινές συνθήκες, θα καταλήξει σε μία γενικότερη σύρραξη από την οποία η Ελλάδα δεν πρόκειται να κερδίσει απολύτως τίποτα. Αλλά, ενώ είναι τελείως σωστό να λέμε ότι δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα, να προσθέτουμε επίσης -διότι αυτό είναι ζήτημα που πρέπει να το εξετάσουμε σοβαρά- ότι είμαστε υπέρ της πληρότητας των δικαιωμάτων οποιασδήποτε εθνικής μειονότητας υπάρχει στην Ελλάδα και πρέπει να δούμε πού υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα και εκεί που γίνονται αδικίες να επανορθωθούν έγκαιρα. Όχι όπως κάναμε με την τουρκική μειονότητα εν μέρει στην Κύπρο. Λέγοντας αυτά, λέμε επίσης ότι όσο είμαστε εναντίον οποιουδήποτε επιθετικού πολέμου, όπως είμαστε βέβαια υπέρ της υπεράσπισης μειονοτήτων δικών μας στο εξωτερικό, έτσι δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσομε πια τίποτα από το συγκεκριμένο εθνικό κορμό που έχουμε.

Κι όταν λέμε τίποτα αυτό το πράγμα πρέπει να είναι μια εντελώς διαφορετική, ιδεολογική και πρακτική προετοιμασία κυρίως της νεολαίας μας, η οποία εν μέρει έχει προσβληθεί από το μικρόβιο του ευρωπαϊσμού και της πολιτιστικής αμερικανοποίησης.