Είναι όμως δίλημμα σήμερα το «Παπανδρέου ή Βενιζέλος», όταν μάλιστα το στοίχημα των εκλογών «Παπανδρέου ή Καραμανλής» αποδείχθηκε «φούσκα»;Καθεστωτικές δομές δεν μπορεί να πρεσβεύουν την αλλαγή. Ούτε διά βοής πρόεδροι να διαλαλούν τη ρήξη με το σύμπαν και ταυτοχρόνως να επαναδιορίζουν τους πραίτορες της ήττας σε θέσεις-«κλειδιά».
Είναι κοροϊδία και ξεπεσμός, δηλώσεις αέρος, λόγια χωρίς λόγο. Για να πέσουν τα προσωπεία της υπονόμευσης, ας ξυριστούν πρώτα τα μουστάκια της υποκρισίας. Ενα κούρεμα νεοσυλλέκτου, να τι χρειάζεται το ΠαΣοΚ εδώ και τώρα.
Το επιχείρημα της δεύτερης ευκαιρίας για τον Γιώργο είναι πολιτικός ρομαντισμός. Τι δίκαια που είναι η ζωή για τους γόνους ευπατρίδων της πολιτικής...
Να θυμηθούμε ότι η οικογένεια Ανδρέα Παπανδρέου συγκροτήθηκε στην Αμερική όταν οι Κένεντι άρχιζαν τη μυθική τους επέλαση προς την εξουσία. Κάποιοι δυστυχώς επηρεάστηκαν από τον μύθο του Κάμελοτ και δέχονται πλέον αξιωματικά την ύπαρξη ηγετικού γονιδίου στον υιό Παπανδρέου.
Η εγγύηση του ονόματος είναι καλή για κατσαρόλες και τηγάνια, και βέβαια συγκινεί ακόμη πασόκους παλαιάς τεχνολογίας. Είναι όμως τελείως άσχετη με την πραγματικότητα και τις απαιτήσεις των καιρών.
Ενα κόμμα εξουσίας δεν χρειάζεται μαθητευόμενους αρχηγούς.
Οποιος διψά για ηγεσία ας κάνει την πρακτική του εξάσκηση αλλού. Το δε επιχείρημα της σύγχρονης πολιτικής παρουσίας και διεθνούς εμβέλειας του Γιώργου καλό είναι για τη μεταπροεδρική σταδιοδρομία του στο διπλωματικό τζετ σετ.
Αλλά σε τι ακριβώς τον βοήθησε να κατανοήσει την ελληνική πραγματικότητα;
Ο Γιώργος γεννήθηκε στην Αμερική και βασικά ήταν Ελληνας της Διασποράς ως τη Μεταπολίτευση.
Εισήλθε στον πολιτικό στίβο πάνω στο νικηφόρο άτι του Ανδρέα, χάρη στον οποίο έλαβε υπουργικά χρίσματα, και μετά το 1996 σταδιοδρόμησε ως «υπεράνω» πολιτικός στο ΥΠΕΞ με ελάχιστο πολιτικό κόστος, εξ ου και η υψηλή δημοφιλία του. Ικανός εκπρόσωπος της χώρας εις την αλλοδαπήν, δεν είχε ωστόσο τη χειρωνακτική σχέση εντόπιων συναδέλφων του με την άγρια καθημερινότητα του Ελληνα.
Οσο για τα περί συμπάθειας, εμπιστοσύνης και λοιπά συναισθήματα που ο Γιώργος εμπνέει, καλά και άγια είναι για πλείστα οφίκια εκτός αυτού του ηγέτη κόμματος.
Ο κόσμος διψά για αποφάσεις, εφαρμογές και αλλαγή προς το καλύτερο.
Το ΠαΣοΚ ζητεί αρχηγό με ευρύτητα σκέψης, φαντασία, αλλά και θέληση για τη δημιουργία μεγάλων συμμαχιών.
Ερχονται εξαιρετικά δύσκολα χρόνια, με προβλήματα που θα καταπονήσουν όλες ανεξαιρέτως τις χώρες. Η Ελλάδα χρειάζεται ηγέτη που θ΄ αντισταθεί στις εξωτερικές πιέσεις και θα προστατεύσει τον εθνικό ιστό της.
Οι αρετές του Γιώργου Παπανδρέου δυστυχώς ακυρώθηκαν από την πολιτική κυκλοθυμία του. Δεν βλέπω λοιπόν να υπάρχει δίλημμα ουσίας στις επερχόμενες εκλογές στο ΠαΣοΚ.
Ο λαός αναφώνησε, για πολλοστή φορά και εξουθενωμένος, «αλλαγή εδώ και τώρα». Κι όμως, η καθεστωτική ηγεσία του ΠαΣοΚ ξεφυλλίζει Μακιαβέλι για να διαιωνίσει τη συρρικνούμενη εξουσία της.
''PASOK poisonous''
Από άρθρο συντρόφου στο www.press-gr.blogspot.com
8 σχόλια:
ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ
ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΚΑΙ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥΣ
Ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 βρήκε μια μηχανή κομματική ένα άρμα μπορει ξεθωριασμένο και χτυπημένο από την δικτατορία αλλά σιγουρα έτοιμο να υποδεχτει τον Ανδρεα ως Αρχηγο και να το οδηγησει ξανα άμεσα στην εξουσία.Εκείνος όμως αρνήθηκε πέταξε το άρμα της ενωσης κέντρου στην άκρη το προσπέρασε και έχτισε από την αρχή το δικό του .Δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ για να εκφράσει τις ανάγκες εκεινης της εποχής για να δώσει νέο όραμα αυτό της ΑΛΛΑΓΗΣ στον κουρασμένο από την δικτατορία και τις παλινωδίες αλλά και από τις αγεφύρωτες διαφορές που υπήρχαν στην τοτε δημοκρατική παράταξη και όπως εκείνη εκφράζονταν από την Ένωση Κέντρου.Σήμερα το ΠΑΣΟΚ ματαλλάχθηκε (το μετάλλαξε η εξουσία) σε ένα μόρφωμα πολιτικό που θυμίζει εκεινη την εποχή.Πολλά στελέχη εργαζονται για την ανακατάληψη της εξουσίας χωρίς όραμα και χωρίς πολιτική που μας διαφοροποιεί από όλους τους άλλους .Είναι έτοιμοι να συμφωνησουν με όλους αρκει να γινουν αρεστοι.Δεν παραγουν ιδεολογια δεν παράγουν πολιτική, δεν ξεσηκώνουν το λαό γιατί απλά δεν μπορουν…..Μπορουν μονο να διαχειριζονται την εξουσία και να πλασάρονται σαν καλύτεροι από τους άλλους όχι διαφοετικοί αλλά απλά καλύτεροι.Σήμερα ο Παπανδρέου στη βουλή έθεσε τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων …Σήκωσε ψηλά την φωνή του λαού ακουσαμε από το στόμα του όλα εκεινα που μας ενοχλούσαν χρόνια τώρα μάθαμε επιτέλους πως τα ιδια που ενοχλούν εμάς ενοχλουν και εκείνον.Ναι δεν προλαβε δεν θέλησε δεν τόλμησε συμβιβάστηκε ίσως …Όμως έδειξε την διαφορά ξεσκέπασε όχι την συνομωσία υφαρπαγής του ΠΑΣΟΚ αλλά ξεσκέπασε με μια κίνηση εκεινους που τρεμουν την φωνή της αλήθειας εκείνους που χρονια τωρα οδηγούσαν το ΠΑΣΟΚ το ΚΙΝΗΜΑ τον ΛΑΟ στην αυτούπνωση και στην παραλυσία της εξουσιομανίας….Είδαμε ξεδιάντροπα μπροστά μας να ξαφνιάζονται να ταράζονται και με ομαδάρχη τον τεως πρωθυπουργό να «συνομωτούν» να κινουν τα πιονια στην σκακιέρα της αλλαγής ηγεσίας ….Θέλουν το ΠΑΣΟΚ δικό τους , γιατί όμως άραγε;Τι εχουν να δωσουν παραπάνω από αυτά που εδωσαν τοσα χρονια; Κύριε Σημίτη περίπου 10 χρονια πριν αναλάβεις την ηγεσία του κινηματος μεθοδικά με το δεφτέρι σου έκανες το ίδιο που κανεις σήμερα σε έναν άλλον Παπανδρέου στον Ανδρέα …Το 1989 δεν εχει ξεχαστεί ακόμη κυριε πρωην πρωθυπουργέ είναι νωπό και σημερα το ξαναζούμε όλοι να εκτυλισσεται ως ιλαροτραγωδία μπροστά μας..Ο Γέρων σοφός Κακλαμάνης σηκωσε τη σημαια της ενοτητας και εδωσε σολομώντειο λύση …πολλοί ειπαν πως έσωσε τον Παπανδρέου ίσως να έγινε κι αυτό..Σίγουρα όμως περισσώθηκε και η δική σας αξιοπρέπεια κυριοι Δελφίνοι και πρωτομάστορες της ήττας.Διασωθηκατε επειδη δεν πηρατε τελικώς θέση στο αυτονοητο που ζητησε ο Πρόεδρος Παπανδρέου την εμπιστοσύνη σας να εκφραζει το όλον ΠΑΣΟΚ στη βουλή…δεν θα του την δινατε ; μάλλον όχι…ισως προχωρούσατε σε ένα πραξικόπημα στην αιθουσα της βουλής και τον αποκαθηλώνατε …Και μετα ; ΜΕΤΑ ΤΙ ; Τι θα κάνατε μετα ω σωτήρες της δημοκρατικής παράταξης : Θα αλλάζατε τα πάντα εσεις ; Θα φέρνατε το καινουργιο εσεις ;Θα εμπνέατε το Λαό μας εσείς ;Θα γεννούσατε εσεις το όραμα για την νεα κοινωνια της δικαιοσύνης της ισότητας Τι κανατε τοσα χρόνια ; Ποια πολιτική μας υποχρεωσατε να υποστηριζουμε στο ονομα της επιπλαστης ενότητας;Ποιος παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ και το Λαο βορρά στο σαγόνια του πιο σκληρου τραπεζιτικού κεφαλαίου και της διαχείρισης της ενημέρωσης και της επικοινωνίας με τις αγάπες σας με τους συγκροτηματάρχες;Αισθάνομαι εντονα και αντιφατικά συναισθηματα αυτόν τον καιρό, από την μια φοβάμαι για την ενότητα του Κινηματος και από την άλλη λέω πως μια τετοια ενότητα είναι άχρηστη όταν καλύπτει υποθάλπει καλλιεργεί σαν θερμοκήπιο τόσες διαφορές , τόσες διαφορετικές στάσεις ζωής , τόσα ανομήματα , ΤΟΣΑ ΛΑΘΗ!Δεν ξέρω τι πρεπει να γίνει …Ξερω μονο πως η γέννα είναι επώδυνη .
Σύντροφε Παπανδρέου δεν πρεπει αυριο η ιστορία να γράψει πως ώδινεν όρος και ετεκεν μυν .Πρεπει όσοι πιστεύουμε σε ένα όραμα σε μια διαφορετική νοοτροπία Αλλαγής και όχι διαχειρισης σε ένα όραμα άσκησης εξουσίας για τον ΛΑΟ , για μια Άλλη Δημοκρατική ελευθερη από παλιές και σκοτεινες νοοτροπίες , όλοι ΜΑΖΙ , ΜΑΖΙ με σένα πρεπει να δωσουμε το μήνυμα της ρήξης με το παρελθόν κι ας πονέσουμε…..
το ΑΥΡΙΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣE ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ
Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ
Ακόρεστες φιλοδοξίες
(Γιάννης Τριάντης, Ελευθεροτυπία, 21/9/2007)
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος γυρόφερνε στα σοκάκια της φοιτητικής Κεντροαριστεράς, σε μια εποχή που ήταν... επιλήψιμο να μην ανήκεις σε κάποια οργάνωση της Αριστεράς. Ομως ξεχώριζε: αριστούχος φοιτητής και δεινός ρήτωρ, έδειχνε ότι δεν τον χωράει το στενό πλαίσιο της Θεσσαλονίκης. Μέχρι να προσγειωθεί εντυπωσιακά στο μεγάλο αμφιθέατρο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, είχε καταφέρει να δώσει το στίγμα ενός ταλαντούχου που δεν περνάει απαρατήρητος: είχε δημιουργήσει φανατικούς «οπαδούς» και εξίσου φανατικούς εχθρούς.
Όμως τους ξάφνιασε όλους, όταν σε μια επίδειξη αξιοπρόσεκτου ρίσκου στάθηκε στο πλευρό του Ανδρέα Παπανδρέου, σε μια κρίσιμη στιγμή: την εποχή του «Βρώμικου '89»! Τότε, δηλαδή, που π.χ. ο Σημίτης ζητούσε (με άρθρο στο «Βήμα») να «προχωρήσει η κάθαρση μέχρι το τέλος», η Βάσω Παπανδρέου είχε αρνηθεί να καταθέσει ως μάρτυς υπερασπίσεως στο Ειδικό Δικαστήριο, και ο Γιώργος Παπανδρέου -ναι, ο γιος του Ανδρέα και σημερινός Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ- ζητούσε από τον πατέρα του, στις 17/12/88, να παραιτηθεί! Ο Βενιζέλος «έπαιξε και κέρδισε». Την εμπιστοσύνη του Ανδρέα, την αγάπη της «βάσης» και το ενδιαφέρον των μήντια.
Φυσικά, τίποτε δεν άφησε να πάει χαμένο. Και κυρίως, το μεγάλο εφαλτήριο - τα μήντια. Δεν του 'καναν χάρη. Είδαν στο πρόσωπο του φιλόδοξου συνταγματολόγου την αριστοκρατική φύτρα ενός μελλοντικού, δυναμικού ηγέτη. Και όπως συμβαίνει συνήθως, ρίχτηκε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ο ένας απολάμβανε την αμέριστη υποστήριξη των μήντια, η οποία δημιουργεί ενίοτε αφοπλιστική έξαρση, και ο άλλος είχε στον πάγκο έναν εν δυνάμει ηγέτη...
Βέβαια, υπήρχε ένα πρόβλημα, άλυτο μέχρι σήμερα: ο Βενιζέλος δεν έδωσε ποτέ ευκρινές ιδεολογικό στίγμα. Ομως αυτό δεν είναι απαραιτήτως μειονέκτημα, σε εποχές ρευστότητος -ίσως να είναι και βολικό- για κάποιον που οι φιλοδοξίες του είναι ιλιγγιώδεις και προφανείς... Και αυτό, ο Βενιζέλος -και να ήθελε- δεν θα μπορούσε να το κρύψει, ιδίως από τότε που ανέλαβε τα ηνία του κόμματος ο Γιώργος Παπανδρέου. Ενας άνθρωπος περιορισμένων δυνατοτήτων για τέτοια θέση, με καταφανείς αδυναμίες σε όλους τους τομείς, πλην του πεδίου της εντιμότητος και κάποιου επιμελώς φωταγωγημένου ριζοσπαστισμού...
Με τον Σημίτη τελειωμένο, τον Πάγκαλο υπονομευμένο από την άψη και τον άνισο εαυτό του, και τη Διαμαντοπούλου -που ανέτειλε δειλά αλλά προγραμματισμένα στον ορίζοντα- να μην αποτελεί υπολογίσιμο αντίπαλο, ο Βενιζέλος έβαλε μπρος τις μηχανές του ρόλου του: κατέστη πολύ γρήγορα το σημείο αναφοράς όλων εκείνων που έβλεπαν τον Γ. Παπανδρέου να τραυλίζει πολιτικά και να θαλασσοπνίγεται μεταξύ του «εκσυγχρονιστή» εαυτού του και της ανάγκης να κρατήσει ισορροπίες στο ΠΑΣΟΚ...
Δημοσία, ο Βενιζέλος δεν άφηνε τον πληθωρικό εαυτό του να υπερβεί το θανάσιμο όριο, που θα τον στιγμάτιζε ως ιδιοτελώς διαφωνούντα ή πολλώ μάλλον ως υπονομευτή. Ιδιωτικώς, έλεγε όσα ψιθύριζαν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, και όχι μόνο ο Μητσοτάκης: ότι ο Γιώργος δεν κάνει γι' αυτή τη δουλειά... Κάποιες φορές, όμως, δεν άντεχε την πραγματικότητα, όπως τη διαμόρφωνε η χλωμάδα του Γ. Παπανδρέου, και επαναστατούσε μέσα του. Εβγαινε στις ρούγες των μήντια -και λιγότερο στη Βουλή ή στα όργανα του ΠΑΣΟΚ- και άφηνε δηλητηριώδεις αιχμές εναντίον της ηγεσίας. Η εντύπωση είχε εμπεδωθεί: ο Βενιζέλος περιμένει έτοιμος στη γωνία «να πάρει το μαγαζί». Επειδή όμως αυτό είχε αφήσει -ως εντύπωση- και ίχνη εξ αντικειμένου υπονόμευσης του Γιώργου (σιγά: τον κ. Παπανδρέου υπονόμευε ο ίδιος του ο εαυτός), ο Βενιζέλος άρχισε να μαζεύεται, όσο πλησίαζαν οι εκλογές.
Η τελευταία του επαναληπτική βολή ήταν η πρόβλεψη ότι η νίκη θα είναι εύκολη για το ΠΑΣΟΚ. Δεν επρόκειτο για χαιρέκακη προσμονή, αλλά για αναγνωρίσιμη «εκβιαστική» χορογραφία: αν χάσει το ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος πρέπει να φύγει. Ομως το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται: η εύλογη απαίτηση -όχι του Βενιζέλου, αλλά της λογικής- και το βαρύ σκορ, θόλωσαν τον επίδοξο ηγέτη. Ποντάροντας στην καταλυτική συντριβή, ανέβηκε στη φρεγάτα των πρόθυμων μήντια και άρχισε τον -θεωρούμενο εύκολο- πόλεμο. Βγήκε στο Ζάππειο, πήγε πρωί πρωί στον Σημίτη, μάζεψε γύρω του δυσαρεστημένους και «εκσυγχρονιστές», έκανε τατουάζ τις δημοσκοπήσεις και έδειχνε τα μπράτσα του προκλητικά και απερίσκεπτα.
Ο ευφυής πήγαινε από γκάφα σε γκάφα, αδυνατώντας να κρύψει τη βουλιμική επιθυμία του να κατασπαράξει τον Παπανδρέου εν μιά νυκτί. Και «την πάτησε»: ο θολωμένος κόσμος του ΠΑΣΟΚ που έψαχνε για υπεύθυνους της ήττας, αντί να ακολουθήσει το «ρεύμα του αυτονόητου», στράφηκε εναντίον του Βενιζέλου, ενοχλημένος από την επιθετική πολυπραγμοσύνη του. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου: η βάση ξέχασε την αμέριστη υποστήριξη των μήντια στον κ. Παπανδρέου, ακόμη και στις επιλήψιμες στιγμές του, και βρήκε έναν εύκολο στόχο, τον Βενιζέλο. Ο οποίος, όπως είπαμε, είχε κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να δικαιώσει τη φήμη που έγινε μαχαίρι...
Τέτοιες ώρες ο κόσμος (του ΠΑΣΟΚ) δεν έχει τη νηφαλιότητα να σκεφτεί ότι κανένας Βενιζέλος δεν θα σήκωνε κεφάλι αν ο Παπανδρέου είχε κερδίσει ή αν έχανε αξιοπρεπώς... Το θέμα, όμως, είναι ότι το κλίμα έχει αλλάξει: ο Βενιζέλος όχι μόνο δεν κάνει περίπατο, αλλά κινδυνεύει να πνιγεί στον ωκεανό της ευφυΐας και της ακόρεστης, κακότεχνα εκδηλωμένης φιλοδοξίας του...
Η διάσπαση προ των πυλών
Η ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές ήταν βαριά και αναπάντεχη. Ήταν απολύτως φυσικό να προκαλέσει πικρία, απογοήτευση και οργή στα εκατομμύρια των πολιτών που το στήριξαν. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αναμενόμενο να ζητηθούν ευθύνες. Θα ήταν καλό αν η συζήτηση γινόταν συντεταγμένα και ήρεμα. Όμως στο ηλεκτρισμένο κλίμα των πρώτων μετεκλογικών στιγμών συνήθως δεν περισσεύει η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα. Ακριβώς όμως σ' αυτή τη συγκυρία χρειάζονται αυτοσυγκράτηση και περίσκεψη.
Σ' αυτή την πολύ κρίσιμη φάση το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται τρία πράγματα: Ενότητα, ενότητα και ενότητα.
Η δημοκρατική παράταξη κλυδωνίζεται από μία κρίση που εκδηλώθηκε λόγω του χειρότερου εκλογικού αποτελέσματος στην πρόσφατη ιστορία της. Τα αίτια της κρίσης είναι τόσο βαθιά που, αν δεν αναλυθούν προσεκτικά κι αν δεν συζητηθούν αντικειμενικά, θα οδηγήσουν σε μαρασμό το Κίνημα. Αυτός είναι ο πιο μεγάλος κίνδυνος.
Το ερώτημα, το αγωνιώδες ερώτημα, που πρέπει σύντομα να απαντηθεί μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και συλλογικές αποφάσεις αφορά τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ.
Όσο η εκκρεμότητα παρατείνεται τόσο το ρήγμα θα βαθαίνει.
Και όσο η εκλογή (νέου) αρχηγού θα απομακρύνεται χρονικά,τόσο θα αμβλύνονται οι συναισθηματισμοί και στα κριτήρια της επιλογής θα κυριαρχούν οι ενστικτώδεις εκτιμήσεις!
Τον νικητή (δυστυχώς γιατρέ) θα προσδιορίσει κατά μείζονα λόγο η απάντηση στο ερώτημα: ποιος κερδίζει τον Καραμανλή
Ασφαλώς η υποστήριξη δεν μπορεί και δεν πρέπει να παρέχεται με βάση προσωπικές συμπάθειες ή συναισθήματα.
Ένας αρχηγός εκτιμάται για τις ικανότητές του και την προσωπικότητά του. Δεν επιλέγεται χωρίς άλλους όρους, χωρίς προαπαιτούμενα και χωρίς συζήτηση για πολιτικές. Δεν αποτελεί διαχρονικά ίδιο αριστερού κόμματος η επιλογή του ωραίου, του φωτογενούς, του ρήτορα.
Πρόκειται για διαδικασία πιο πολιτική, πιο σύνθετη πιο ριζοσπαστική
Που δεν λύνεται με προχειρότητες, ούτε στη βάση πιθανόν απατηλών εντυπώσεων.
Δυστυχώς τις πρώτες ημέρες αντί της συζήτησης επικράτησε σφοδρή ανταλλαγή ύβρεων και απειλών.
Όχι μεταξύ των υποψηφίων, που σε γενικές γραμμές απέφυγαν τις ακρότητες αλλά στους παλιούς και τους όψιμους οπαδούς των «μονομάχων».
Η ατμόσφαιρα, τουλάχιστον τις πρώτες μέρες, παρέπεμπε σε παραμονές ποδοσφαιρικού ντέρμπι κι όχι μιας εσωκομματικής διαδικασίας.
Είναι παράδοξο ότι το ΠΑΣΟΚ έχει περάσει χωρίς μεγάλες εντάσεις ακόμη δυσκολότερες μεταβατικές περιόδους. Κατάφερε να βγει ενιαίο και αλώβητο από την καταιγίδα που ακολούθησε την αποχώρηση του ιδρυτή του και χαρισματικού ηγέτη του, Ανδρέα Παπανδρέου, από την ενεργό πολιτική. Πέτυχε να μην τραυματιστεί από τη βελούδινη διαδοχή του Κώστα Σημίτη, που, αν και για αντικειμενικούς λόγους έγινε χωρίς καταστατικές διαδικασίες, επικροτήθηκε από την ψήφο ενός εκατομμυρίου πολιτών, μελών και απλών φίλων.
Βέβαια, εδώ πρόκειται για εκλογική ήττα από τη χειρότερη κυβέρνηση και τον πιο αόρατο πρωθυπουργό. Αλλά και πάλι οι μετασεισμοί ήταν μεγάλης έντασης.
Η αλήθεια είναι ότι έγιναν ενέργειες που φόρτισαν υπέρ το δέον την ατμόσφαιρα.
Με απλά λόγια, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, που αποδέχθηκε το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογούσε. Τελικά αυτός δρομολόγησε τις διαδικασίες για την ανανέωση της εμπιστοσύνης της βάσης του κόμματος προς το πρόσωπό του.
Ουσιαστικά, μισάνοιξε την πόρτα για να δει ποιος άλλος θα ήθελε να δοκιμάσει την τύχη του στην κούρσα για την ηγεσία.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, σαν έτοιμος από καιρό, είδε τη χαραμάδα και όρμησε. Άνοιξε διάπλατα την πόρτα για να θρονιαστεί στη θέση του υποψήφιου. Χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να δώσει την προτεραιότητα σε κάποιον άλλον ή άλλη.
Φυσικά, είχε κι αυτός, όπως και ο πρόεδρος, το δικαίωμα να θέσει υποψηφιότητα, αλλά η ΒΙΑΣΥΝΗ του δεν έκανε καθόλου καλή εντύπωση. Δεν ήταν θέμα αστικής αβρότητας. Ήταν πολιτική πράξη, που έδειχνε ότι αδημονούσε για τη «μεγάλη στιγμή» κι ότι ήταν τόσο προετοιμασμένος που όχι απλώς το περίμενε, αλλά ίσως και να το ευχόταν υποσυνείδητα. Φάνηκε επίσης ότι πίσω του στοιχίζονταν ισχυρά εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα και ότι υπήρχε ενορχηστρωμένο σχέδιο κατάληψης της Χαριλάου Τρικούπη.
Οι ερμηνείες αυτές ίσως να απέχουν από τις αληθινές προθέσεις του Βενιζέλου, αλλά αυτή είναι η εικόνα που καταγράφηκε στη συνείδηση των οπαδών του ΠΑΣΟΚ τις κρίσιμες εκείνες ώρες.
Τα μέσα ενημέρωσης, που έσπευσαν να επικροτήσουν φανερά την πρωτοβουλία του, περισσότερο τον εξέθεσαν στα μάτια των δύσπιστων παρά τον υποστήριξαν.
Τα ίδια συναισθήματα και τους αντίστοιχους συνειρμούς προκάλεσαν και στελέχη του αποκαλούμενου εκσυγχρονιστικού στρατοπέδου που από την πρώτη στιγμή έσπευσαν - όχι και τόσο αυθόρμητα ή καλοπροαίρετα- να διακηρύξουν την υποστήριξή τους στον υποψήφιο νέο αρχηγό!
Ένα δημοκρατικό κόμμα είναι υποχρεωμένο να ξεπερνάει τις κρίσεις και τις αποτυχίες του με δημοκρατικό τρόπο. Επιδεικνύοντας τον πολιτικό πολιτισμό που έχει υπηρετήσει από την ίδρυσή του. Δεν υπάρχει δημοκρατικότερος τρόπος για να λυθούν τα προβλήματα από τον κανόνα της πλειοψηφίας. Η μειοψηφία οφείλει να αποδέχεται τη βούληση των περισσοτέρων.
Το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να βγει ψυχικά διχασμένο από αυτή τη δοκιμασία αν δεν πέσουν οι τόνοι.
Μετά από τέτοια και τόση ένταση και αν τα πνεύματα παραμείνουν οξυμένα, ο καθένας φαντάζεται πόσο δύσκολο θα είναι να νιώσουν αύριο «σύντροφοι» οι ηττημένοι με τους νικητές.
Ένα διχασμένο ΠΑΣΟΚ είναι ό,τι ευχόταν χρόνια τώρα η παραδοσιακή Αριστερά (που ποτέ δεν συγχώρησε τον Ανδρέα που την υπερφαλάγγισε στον προοδευτικό χώρο) και ό,τι περίμενε ανακουφισμένη η Δεξιά (που θα επιδιώξει να περάσει στη ζούλα τα αντιλαϊκά μέτρα που προγραμματίζει).
Όσοι δεν θέλουν να γίνει το ΠΑΣΟΚ πιστό αντίγραφο του γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος, που κολυμπάει στο βάλτο της στασιμότητας μετά από κάθε ήττα μέχρι τη βέβαιη επόμενη, ας ξεχάσουν τις πικρίες τους, τις προσωπικές διαφορές και τις διιστάμενες απόψεις κι ας κόψουν το κεφάλι τους να βρουν μια λύση. Ούτε οι διαδικασίες ούτε οι ημερομηνίες είναι ουσιαστικής σημασίας. Και φυσικά ούτε οι εντάσεις βοηθούν ώστε το ΠΑΣΟΚ να μείνει ενωμένο και κάποτε να ξαναγίνει δυνατό.
ΥΠΟΘΕΣΗ Κας ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ
( Σχολιο Ελευθρτοτυπίας 15/10/2007)
Στην υπόθεση της Φώφης Γεννηματά, με τα καινούρια στοιχεία, φαίνεται ποιος την έστησε σε ποιον.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι συνταγματολόγος, ρώτησε λοιπόν τον Παπαδημητριου, είμαι σύμφωνος με το σύνταγμα και αυτός του ειπε:ναι. Έτσι προχώρησε.
Ο Παπαδημητριου πηγε στο στρατόπεδο Βενιζέλου. Όλοι τότε λέγανε πως έγινε αυτό το λάθος. Να πως έγινε. Εσκεμμένα. Γιατί μη μου πείτε ότι ο Βενιζέλος δεν ήξερε για την κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου με τη Φώφη Γεννηματά; Το ήξερε, αλλά εκανε την πάπια και συμβούλεψε και τον Παπαδημητριου να κανει την πάπια.
Καταλάβατε πόσο στημένο ήταν το παιχνίδι;
Τον Γιώργο Παπανδρέου τον περίμεναν στα δυο στενά. Σιμιτις παύλα Βενιζέλος, Μπόμπολας, Λαμπράκης και δε ξέρω και ποιοι άλλοι. Καταλάβατε; Γι'αυτό κινήθηκαν γρήγορα στην αρχή. Εδώ και τώρα. Για να του αρπάξουν το κόμμα χωρίς να καταλάβει κανένας τίποτα.
Έτσι την είχαν σκεφτεί τη φτιάξη. Αλλά δε τους βγήκε, γιατί υπάρχει και Θεος.
Πολλά θα δείτε ακόμα.
Ο Βενιζέλος δε πείθει, ότι δούλεψε για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ.
Στις 11/11 ο λαός θα δείξει την πυγμή του. Μακριά από τον μηχανισμό και τα κάθε λογής ανθρωπάκια που μαζεύονται γύρω από τον γιωργάκη. Δεν τους χρειαζόμαστε!
ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ
ΜΟΛΙΣ ΜΕ ΠΗΡΑΝ ΑΠΟ GPO ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ. ΦΥΣΙΚΑ ΣΤΗΡΙΞΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟ. ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΟΥ ΡΩΤΗΣΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΥΡΩ ΣΤΟ 3% ΠΙΣΩ.
ΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗ. ΚΑΝΩ ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΠΟΡΤΑ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΙΚΗΤΕΣ. ΦΕΡΤΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ. ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ. ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΒΕΝΙΖΕΛΟ.
Πασόκοι πόσα κιλά ******* είστε που θα ξαναβγάλετε τον Γιωργάκη;
Ρητορική ερώτηση...μην απαντήσετε...
Φίλε μιλάμε για πολλά κιλά. Όσα του Πάγκαλου!
Δημοσίευση σχολίου