O Παπανδρέου μου ενέπνεε έναν σύγχρονο "αέρα", μία καθαρότητα, μια αγνότητα ψυχής.Πίστευα πως αν εκλεγεί πρωθυπουργός θα άλλαζε και θα εκσυγχρόνιζε την Ελλάδα, αν και μου ήταν εμφανές ότι δεν διέθετε και δεν διαθέτει ηγετικές ικανότητες.
Το ίδιο, βέβαια, πιστεύω και τώρα, αν και η τακτική που ακολούθησε μετεκλογικά, αποκάλυψε την, σε μεγάλο βαθμό, πλαστότητα της εικόνας που απέπνεε προεκλογικά.
O Παπανδρέου είναι ένας άνθρωπος που συμπαθώ πολύ, αν και δεν είναι ο Δον Κιχώτης, που θέλει να εμφανίζεται. Η συμπεριφορά του διακρίνεται από ιδιαίτερη ιδιοτέλεια (αυτό δεν θα ήταν ψόγος, αν αυτός δεν επιδίωκε να εμφανίσει μια αντίθετη εικόνα).
Η πρώτη απογοήτευση από τον Παπανδρέου ήρθε το βράδυ των εκλογών, όταν παραδεχόμενος την ευθύνη για την ήττα, ζήτησε την "επαναδιαβεβαίωση" της εντολής του.
Αυτό που σκέφτηκα αμέσως ήταν: "Μα καλά είναι κυβέρνηση και ζητά τη δεδηλωμένη; Τι τρελλά πράγματα είναι αυτά;". Ένας ηγέτης και ιδιαίτερα ένας ηγέτης, που θέλει να εκσυγχρονίσει τη χώρα, όπως ευαγγελίζεται, αναλαμβάνει την ευθύνη και παραιτείται, ανεξάρτητα αν ξαναβάλει ή όχι υποψηφιότητα.
Αυτό που έκανε δεν μου άρεσε, επειδή έδειχνε ένα φόβο μήπως και χάσει την καρέκλα, αν και ο ίδιος είχε δηλώσει ότι δεν έχει κάποια αγάπη για την εξουσία. Αμέσως μετά ήρθε η δήλωση Βενιζέλου.
Η ήττα ήταν βαριά κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι σύντροφοι (με τους οποίους ήμουν το βράδυ των εκλογών) είμασταν σε συναισθηματικό αδιέξοδο. Ελπίδα νίκης μ' έναν αρχηγό που δεν τραβάει, όσο καλός κι αν είναι, δεν υπήρχε.
Το βλέπαμε όλοι μας και γι' αυτό είμασταν για "σκάσιμο". Με τη δήλωση του Βαγγέλη, ξαλαφρώσαμε όλοι μας, καθώς ξαναγεννήθηκε η ελπίδα.
Και από την επομένη μέρα, άρχισε η "τραγωδία". Διάφορα στελέχη του κόμματος άρχισαν να παρελαύνουν από την τηλεόραση μιλώντας για οργανωμένα συμφέροντα που επιχειρούν να ελέγξουν το ΠΑΣΟΚ και χαρακτηρίζοντας, εμμέσως πλην σαφώς, τον Βενιζέλο και όσους τον υποστήριζαν σαν πιόνια των μεγάλων συμφερόντων, σαν "πουλημένους", σαν υπονομευτές του ΠΑΣΟΚ, σαν "πέμπτη φάλαγγα" μέσα στο κόμμα κοκ. Μάλιστα, παρακολουθώντας τη συζήτηση εδώ μέσα, διαπίστωσα ότι η γραμμή που κατέβηκε στη βάση ήταν να αποκαλούν τον Βενιζέλο και ως "διασπαστή" και "αποστάτη".
Όσο περνούσαν οι μέρες τόσο γινόταν και πιο εμφανές ότι ο Παπανδρέου αποφάσισε να ακολουθήσει την πολιτική της λάσπης κατά του κύριου αντιπάλου του, εμφανίζοντας, σε μένα, ένα πρόσωπο ιδιαίτερα αποκρουστικό, ένα πρόσωπο που θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω μόνον με μια λέξη: Καμαρίλα. Και μάλιστα, η τακτική του ήταν να βάζει τους ανθρώπους του να εξαπολύουν τη λάσπη, τη συκοφαντία και τις ύβρεις κι αυτός να εμφανίζεται ως "μωρά παρθένος".
Βέβαια, αυτή η τακτική απέδωσε. Ο αντίπαλός του, ο Βενιζέλος, μη κατέχοντας κάποιον μηχανισμό και ανθρώπους εμπιστοσύνης, ώστε να απαντήσουν στις επιθέσεις γι' αυτόν, έπεσε στην παγίδα να απαντάει ο ίδιος στις προσωπικές ύβρεις και προσβολές με συνέπεια να εμφανίσει ένα ιδιαίτερα παρορμητικό κι επιθετικό υπερεγώ, αποκρουστικό στο μέσο πολίτη, με συνέπεια η λάσπη για τον "αμοραλιστή", "δεξιό", "καιροσκόπο" κοκ Βενιζέλο να πιάνει τόπο.
Ταυτόχρονα με την παραπάνω τακτική, ο Παπανδρέου ακολούθησε και μια άλλη, που και αυτή μ' ενόχλησε. Εμφάνισε την πολιτική που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη, ως δεξιά πολιτική, ταυτίζοντάς την, εμμέσως, με τον Βενιζέλο και δηλώνοντας, πάλι εμμέσως, ότι διαφωνεί μ' αυτήν. Προσωπικά, δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η πολική του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη (βέβαια είχε και τα καλά της).
Αλλά να μου λέει, σήμερα, ο Παπανδρέου ότι διαφωνούσε και διαφωνεί μ' αυτήν την πολιτική είναι σαν να με χαρακτηρίζει "βλάκα", όταν ο Παπανδρέου ήταν αυτός που βοήθησε τον Σημίτη να εκλεγεί στην προεδρία, ο Παπανδρέου ήταν αυτός που διετέλεσε χρόνια υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη, ο Παπανδρέου ήταν αυτός που δεν διαφώνησε ούτε μια φορά μ' αυτήν την πολιτική.
Ολοκληρώνοντας. Δεν μπορώ να πω ότι ο Βενιζέλος μ' ενθουσιάζει ιδιαίτερα. Αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ και να τον αξιολογήσω αντικειμενικά, καθώς λαμβάνοντας υπόψη τον βρώμικο πόλεμο που υφίσταται, είναι αναγκασμένος να αντιδρά ανάλογα.
Σ' αντίθεση όμως με τον Βενιζέλο, τον Παπανδρέου μπορώ να τον αξιολογήσω αντικειμενικά, καθώς τον γνώρισα, τον γνωρίσαμε σε πλήθος διαφορετικών καταστάσεων.
Όχι μόνον δεν διαθέτει ηγετικές ικανότητες, όχι μόνον τον ενδιαφέρει η εξουσία και μόνον αυτή, αλλά τελικά, αποδεικνύεται πως είναι ένας διπρόσωπος που για χάρη της εξουσίας είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τα πάντα και να μετέλθει και των πιο βρώμικων μέσων.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν πρόκειται να ψηφίσω τον Γ. Παπανδρέου και ούτε πρόκειται να τον ψηφίσω ποτέ ξανά και πουθενά.
''PASOK poisonous''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου